Mc Donalds dates en Tarzan helden

Lieve allemaal,

Ja hoor, daar gaan we weer; een verhaal van Mexicaanse bodem. Er is de afgelopen weken weer genoeg gebeurd om een goed verhaal neer te typen, dus daar gaan we!!!

Inmiddels verblijf ik alweer 2 maanden in het Paradijs der Paradijzen... En tjonge jonge, ik ben er nog lang niet op uit gekeken. De tijd lijkt te vliegen en ik ben elke keer weer verbaasd als ik mijn lekkere bedje in duik en bedenk dat er alweer een dag voorbij is.
Gelukkig dat ik nog 2,5 maand hier mag verblijven, want onze to-do list is nog lang niet afgewerkt. Een heleboel kunnen we er ondertussen al op afstrepen, maar tegelijkertijd hebben we er ook weer heel wat bij opgezet.
Helaas ben ik een drama in keuzes maken en moeten we het dus maar allemaal gaan doen; I know, ik heb het zwaar.

Een van die dingen die hoog op onze bucket list stond was zwemmen met zeeschildpadden. Ondanks dat ik als grote dierenvriend de afgelopen weken niet heel veel goeie ervaringen met beesten heb gehad, wilde ik toch de gok wagen en deze dieren proberen te vinden.
Samen met Dorinda en Diego gingen we op onze vrije dag naar Akumal beach, ook wel Turtle Bay genoemd. Gegarandeerd met zeeschildpadden zwemmen was de ondertitel. En wij goedgelovige Europeanen geloven dat dan heilig. Hoewel, Dorinda en ik kennen onze kwaliteiten en bedachten dat het misschien toch slimmer was om met een tour mee te gaan. Mochten we dan geen schildpadden zien, dan zouden we ons geld terug krijgen. (Jup; Hollanders in hart en nieren) Uiteindelijk heeft Diego er ons toch van weten te overtuigen om niet met een tour mee te gaan, maar om zelf te gaan rond dobberen in het water op zoek naar deze logge beesten.
2 snorkelsetjes later gingen we op pad, Dorinda en ik als eerste aangezien er toch iemand op onze spullen moest passen. Vol goeie moed gingen we het prachtige water in.. Al snel kwamen we er achter dat we vast wel heel veel geluk in de liefde zouden moeten hebben, want na meer dan een half uur rondzwemmen hadden we alleen nog maar visjes gezien. Moe en een tikkie gepikeerd dus maar weer naar de kant gezwommen waar we werden uitgelachen en het ons wel weer goed duidelijk was dat we een stel kneuzen zijn. Waar het mis ging weet ik nog steeds niet, maar Diego kwam een half uurtje later triomfantelijk terug met de mededeling 3 schildpadden te hebben gezien.
Dat wilden wij nog even niet geloven.. Al zouden we niet weg gaan zonder dat wij ze ook met eigen ogen hebben gezien.
Na een goeie lunch en een heerlijke cocktail in een kokosnoot (het ULTIEME Caribieën gevoel) gingen we een voor een met Diego mee op pad.
Ja hoor, na nog geen 10 meter zagen we al de eerste schildpadden. Wat een prachtig gezicht, heel fascinerend om nog geen meter boven ze te zwemmen.
Helemaal gelukkig en totaal relaxt hebben we de avond afgesloten in de supermarkt, altijd gezellig!

De afgelopen weken stonden verder in het teken van veel verjaardagen vieren. Super gezellig natuurlijk, maar bovenal erg bijzonder om ze hier in Mexico te vieren.
De eerste verjaardag was van de moeder van Patricia, mijn collega op de Spa. Ik werd bij haar thuis uitgenodigd om te ervaren hoe het is om een Mexicaanse verjaardag te vieren. Ik voelde me erg vereerd en vond het een hele ervaring om dit mee te maken.
Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het behoorlijk confronterend vond om te zien hoe Mexicaanse gezinnen leven. Als je een goed salaris hebt, verdien je hier ongeveer 12 euro op een dag. Daar kunnen wij ons natuurlijk helemaal niets bij voorstellen, gelukkig, maar als je dan nagaat dat bijv. boodschappen echt niet goedkoper zijn dan in Nederland, en de scholen 3 keer zo duur zijn dan bij ons, dan besef je wel even hoe goed wij het in Nederland hebben. Want kinderbijslag, zorgtoeslag of zelfs maar een zorgverzekering dat kennen ze hier niet hoor!
De huisjes zijn niet veel groter dan mijn schuur, maar iedereen is meer dan welkom. Zo kwamen de buren even langs met een grote taart, en die werden direct uitgenodigd om te blijven eten. 4 om 4 ging iedereen een typisch Mexicaans maaltje eten, aangezien er niet meer plek was en er maar 4 borden in huis waren.
Deze bijzondere dag voor mij werd afgesloten met een nog bijzonderder autoritje; samen met Patricia, haar zoontje, haar vader, 2 vrienden en hun 2 dochtertjes werd ik weer terug gebracht naar Maroma. Daar gingen we hoor, met 5 volwassenen en 3 kinderen in de Volkswagen Golf (of wat het ook was..). Rare Mexicanen ook!

De tweede verjaardag was van Diego en Mark, 2 stagiaires bij Maroma. We hadden het ultieme plan om een private beach party te organiseren. Zo gezegd zo gedaan; met 20 liter sangria, een kruiwagen vol met handdoeken, muziekinstallatie, ijsblokjes etc. gingen we met alle stagiaires naar onze geheime plek...
Wat een feest was het, de Sangria deed goed haar best en al snel zat niemand meer rustig op zijn handdoekje, maar stonden we de Macarena te dansen, daagden we elkaar uit met limbo-dansen, lagen we op kop in het zand of sprongen we gewoon met onze kleren in zee. Vooral met de Mexicanen heb ik me kostelijk vermaakt, want het kan natuurlijk gebeuren dat je na een paar sangriaatjes even vergeten bent dat een kruiwagen toch minder geschikt is als slaapplek, aangezien die zo snel omvalt en je dan met je gezicht in het zand terecht komt. Op wonderbaarlijke wijze knapt dan ook nog eens je bh en word je gewoon vriendelijk geholpen door je vriendin die met haar blote handen wel even het zand uit je beha schept.. Tja, hechte vriendschappen ontstaan denk ik toch echt op het strand...

De derde verjaardag was van een collega van de Hospitalidad. Deze verjaardag werd gevierd in een club in Playa del Carmen en de dresscode was kleurrijk. Dus daar stonden we dan met ons goeie gedrag in onze kleurrijke outfit met achterlijke nagels BIER te drinken. Jaja, klein detail; er werd alleen maar bier geschonken en dus heb ik de hele avond als een kerel bier gedronken. Hoewel, ik had wel netjes een plastic bekertje en lurkte niet uit de liter flessen bier... De muziek maakte de avond compleet; de homo top 100 van Q-music was er niets bij en dus hebben we heerlijk gedanst op gouwe ouwers van Grease, Jennifer Lopez, Whitney Houston, the SpiceGirls, Backstreet Boys etc.

Verder feesten we ook nog veel te veel...Zo ook afgelopen week tijdens Halloween. Nog nooit eerder had ik dat gevierd, en dus werden we meegesleurd door de Mexicanen.
Met onze enorme zwarte mannen t-shirts aan flarden gescheurd en geknipt (heerlijk om te doen), onze haren idioot getoupeerd en met een fantastische rode haarband erin, zwarte ogen en knalrode lippen waren wij klaar voor het feestje. Echt heel eng zag het er niet uit, maar wij vonden onszelf best wel lijken op piraten. Eenmaal in Playa aangekomen bleek dat wij lang niet goed genoeg ons best hadden gedaan, want wat liep er raar volk tussen zeg; van klopgeesten tot in lingerie lopende mannen en van Bloody Mary tot SpongeBob. Ja, het was zeker een feestje waar je U tegen zegt.

Met name de volgende ochtend, want zoals het oude bekende gezegde al een beetje verklapt; de kater komt altijd later...
Jammer genoeg had ik de ochtend na deze geslaagde Halloween party mijn skypegesprek met Subway over een eventuele afstudeeropdracht. Goed gepland Loreen!
Want ja, ondanks al het feesten en beesten, moet er ook nog gewoon gewerkt worden en aan school gedacht worden. (Is niet leuk om over te schrijven, dus vandaar dat we gewoon doen alsof dat niet bestaat..) Want als het allemaal goed loopt, hoop ik toch echt in september volgend jaar af te kunnen studeren.
Gelukkig ging het gesprek boven verwachting goed en heb ik zelfs de opdracht in de pocket weten te slepen! Thank God, dat is in ieder geval al een hele zorg minder. Nu helaas nog wel keihard bikkelen met de stageverslagen, maar zoals ik hier in Mexico geleerd heb; alles komt goed. Is het vandaag niet, dan is het morgen wel!

Zoals iedereen waarschijnlijk wel weet, ben je in een land waar vrijwel iedereen donker gekleurd is, echt een attractie met je blonde haar en blauwe ogen. Soms behoorlijk irritant, maar af en toe ook verdomde handig.
Bijvoorbeeld die keer dat wij toch echt wel het raarste ‘date-verzoek’ ooit kregen. Na een shopmiddagje in Cancún, waren we gesloopt en zochten we wat rust bij de McDonalds; je kent het wel. Al een paar keer zagen wij een geweldig knappe jongen voorbij wandelen die echt sprekend leek op Jan Kooijman. (Heb je een beeld?) We baalden verschrikkelijk dat we onze zonnebrillen niet op konden doen en ongegeneerd konden gaan staren naar deze Mexicaanse god. Wellicht dat we toch iets te opvallend hebben gekeken, want na al onze grapjes over deze Jan Kooijman, kon ik alleen nog maar uitbrengen: ‘Uh, Dorinda, volgens mij komt hij er weer aan!’. Ja hoor, de allermooiste Mexicaan ooit kwam zomaar op ons afgelopen. Het enige wat hij vroeg was of wij Spaans spraken, of hij heel alsjeblieft ons telefoonnummer mocht en wat onze namen waren. Hij wist dat normaal gesproken flirten een stuk langer duurde, maar zijn vrienden stonden buiten op de parkeerplaats te wachten, dus hij had niet veel tijd. Wij konden nog net vragen hoe hij heette en weg was hij. Ons verbijsterd achterlatend..
Niet veel later ontvingen we al de eerste sms met zijn nummer, zodat we een keer een date konden plannen. HUH!! Is dit normaal? Natuurlijk grepen wij deze kans met beide handen aan, want wanneer krijg je nu nog eens de kans om met een Mexicaanse Jan Kooijman te daten. Omdat we het toch wel een beetje gek vonden, besloten we om midden in het centrum van Playa af te spreken.
Juan Carlos, zoals hij echt heet, kwam gelukkig ook samen met een vriend (die overigens lang niet over zijn kwaliteiten beschikte..) en we besloten om rustig een cocktailtje te drinken. Hier kwamen we er achter dat achter dat prachtige gezicht, niets meer schuilt dan dat. Hoe kan het ook anders, JC was vol van zichzelf en was in alles net iets té. Té ijdel, té zelfvertrouwend, té duidelijk en té dom.
Gelukkig voor onze mama’s, maar deze jongen gaat niet mee naar Nederland. Alleen de foto, om af en toe even naar te kijken...

Over onze haarkleur gesproken, we hebben de afgelopen weken toch weer laten zien hoe blond wij zijn. Met name die keer dat onze wc het voor de zoveelste keer had begeven, dit keer helaas op een ietwat ongelukkig moment...
Dorinda vond het allemaal behoorlijk grappig en lachtte dat het toch wel een beetje genant zou zijn om naar de mantenimiento (Technische Dienst) te gaan en te roepen: ‘Mantenimiento! Tenemos una mierda!’ (Wij hebben stront!) Je zou denken, niets aan de hand toch? Maar geloof het of niet, precies op dat moment liep er een mannetje van de Mantenimiento langs ons huis, die de noodkreet van Do hoorde. Hij vroeg ‘Que?’. Dus probeerden wij het uit te leggen dat het een grap was, wat overigens behoorlijk moeilijk was aangezien wij niet meer bij kwamen van het lachen...

Tja, en dan kom ik alweer uit op het laatste gedeelte van dit verslag (ja, ik hoor het jullie al denken: AAHHHHH!!!) Al heb ik wel gezorgd voor een mooi aansluitend stukje...
Afgelopen week kregen we ineens de geweldige ingeving om er 2 dagen tussenuit te gaan. We wilden nog heel graag een keer naar Isla Mujeres, een eilandje dichtbij Cancún, om rond te crossen op een golfkarretje en om met dolfijnen zwemmen. Waarom deze twee dingen niet combineren dachten we.
Dus gingen we zondag op pad; om 6uur ging onze wekker zodat we om 7uur met de bus van het hotel naar Cancún konden gaan. Je raad het al, de bus vertrok veel eerder dan wij dachten waardoor wij zielig met met ons koffertje in de hand alleen waren, zonder bus. Snel maar een taxi besteld en met een rotvaart richting Cancún om met de ferry naar Isla Mujeres te gaan.
Om 10.30 uur stond onze dolfijnenervaring gepland. Wat was het gaaf en bijzonder om mee te maken zeg. Vooral als je dan in het water ligt en die beesten hun neus onder je voeten drukken en je zo omhoog duwen. Dat is echt een ultiem moment. Het was een kinderwens die uit is gekomen.
Naast het dolfijnen zwemmen, hadden we ook toegang tot een park waar je heerlijk kon relaxen in het zwembad, dat leek alsof het in de zee overliep, of in heerlijke bedden aan een van de mooiste stranden met de prachtigste zee ooit gezien.
Daarnaast kon je ook nog kayakken, snorkelen en van zip-linen afsjoeven. Ik vind dat soort dingen prachtig en heb ook totaal geen last van hoogtevrees, dus zag ik dat wel zitten. We werden in een übercharmant tuigje gehezen (waarbij een jurk aanhebben niet het meest handige is), klaar om van het touw af te dalen.
We kregen een houtblokje in onze hand gedrukt wat in gebrekkig Engels werd uitgelegd als Break. Ik snapte dat dat de rem was, maar begreep niet zo goed wat ik er mee moest doen. Ik dacht dat het vast niet zo moeilijk was en ik er vanzelf wel achter zou komen..
Nou, dat was ook zo. Want in een keer hing ik in het midden van het touw stil, ik snapte werkelijk niet waardoor dat kwam en Dorinda lag aan de overkant alweer helemaal dubbel van het lachen. Hoe kan dat nu ook weer bij mij gebeuren?
Ik kan je vertellen dat het niet heel prettig is om in zo’n naar tuigje, op ongeveer 15 meter boven de grond, te hangen met al je gewicht aan je armen.. De kerel aan de overkant moest zichzelf in een tuigje hijsen en als een aap mijn kant op klimmen. Met handen en voeten dus over het touw, mij vastklemmen aan zijn tuigje en op de zelfde manier weer terug. Jezus, wat schaamde ik mij zeg!
Aan de overkant werd mij verteld dat ik dus teveel aan de break had getrokken, waardoor ik stil kwam te hangen. Ik mocht daar dus niet meer teveel aan trekken. De volgende zip-line ging een stuk harder en ik had het erg naar mijn zin, ik draaide allemaal rondjes en vond het hilarisch. De man aan de overkant was druk met zijn armen aan het zwaaien, maar weer begreep ik niet wat die bedoelde. (Ja, ik hoor jullie gewoon denken; wat een onwijze doos is het ook...) Aangezien deze zip-line dus keihard ging, zoefde ik keihard tegen de paal aan, schaafde mijn voet open, en zoefde toen weer net zo hard terug. Damn, daar hing ik voor de tweede keer in het midden van het touw. Dit keer omdat ik mijn Break helemaal niet had gebruikt, omdat ze gezegd hadden dat ik er niet meer aan mocht trekken. Wist ik veel dat dat wel moest..
Dus ook voor de tweede keer moest een lief Mexicaantje mij als zijn Jane gaan redden.. Ik snap dat het behoorlijk geestig is voor de mensen aan de overkant, ik had er ondertussen schoon genoeg van en moest nog 1 zip-line af. Dit keer wist ik echter precies wat me te doen stond, en jawel hoor! Zonder verdere kleurscheuren kwam ik op de eindbestemming terecht.
Do lag ondertussen in het zand te rollen om mijn acties....

Die avond zijn we op zoek gegaan naar een hotelletje waarbij we heerlijk hebben gechilld en uren op het balkon met prachtig uitzicht hebben doorgebracht.
Na een heerlijk relaxte nacht was het dan zo ver, het was perfect weer om eens lekker te gaan rondtouren in een golfkar. Een super leuke en snelle manier om het eiland in een dag helemaal te verkennen. Het eiland is behoorlijk armoedig waardoor je echt de meest schokkende woonsituaties tegen komt, wat je weer even met twee voeten op de aarde brengt. Desalniettemin waren het twee fantastische dagen en heb ik meer dan genoten van Isla Mujeres, haar prachtige zee en strand, de dolfijnen, de zip-lines en het golfkar avontuur.

Zo, dat was het dan weer voor deze keer. Veel te veel weer meegemaakt en gedaan, waardoor ik veel te veel typ. Gelukkig dat bij jullie de dagen ook steeds korter worden, wat het wellicht makkelijker maakt om een momentje te vinden om dit boekwerk te lezen.

Veel liefs voor jullie!