It's time to say goodbye....

SALUT!!! Allereerst iedereen natuurlijk nog een fantastisch, gezond, gelukkig en mooi 2013 toegewenst. 2012 was voor mij een jaar met heel veel hoogte-, maar helaas ook dieptepunten. Hopelijk hebben de Maya’s dus gelijk en is het begin van een nieuwe Mayakalender het begin van iets heel moois…

Wij hebben 2013 in ieder geval meer dan fantastisch ingeluid met onze blote voetjes in het zand, kijkende naar David Guetta. Wat een gave avond was dat zeg! De muziek was fantastisch en het was beslist een van de meest gave jaarwisselingen ooit! Tevens heb ik hier gezien dat ze best wel wat talenten van Saxion kunnen gebruiken om de organisatie het een en ander bij te brengen..
Want voordat wij eindelijk onze 3 drankjes hadden waren we minstens een half uur verder. Op het typische Mexicaanse tempo werden er BLIKJES bier een voor een open gemaakt die daarna in een grote beker werden gemikt. Na 3 blikjes zat de beker vol en kon het betalen beginnen. Aangezien er maar 3 medewerkers achter het kraampje stonden ging het al niet snel, maar van de drie mocht er maar eentje betalen. Hoe langer het duurde, hoe grappiger ik het eigenlijk vond. Ondanks al het gebrek aan geduld, kregen wij er vreselijk de slappe lach van en hebben we maar gezellig geholpen met het openen van de blikjes bier. (Wat overigens ook nog eens heel pijn doet aan je vingers!!)

En dan hadden wij natuurlijk ook nog Doutzen en Sunnery in het hotel… Zoals ik in mijn laatste reisverslag had beschreven zouden ze 2 januari in het hotel arriveren. Maar helaas, op 1 januari kregen wij te horen dat ze hun verblijf hadden gecanceld. Wij baalden natuurlijk vreselijk, want wanneer krijg je nu nog de kans om ze te ontmoeten? Gelukkig kwamen ze alsnog een week later, alleen zat onze stage er dan al op. Dat betekende dus dat we iets moesten verzinnen om ze toch nog te zien. Aangezien ze ook met hun zoontje kwamen, hadden wij het geniale plan bedacht om de Hospitality een mail te sturen met daarin vermeld dat wij met alle plezier wel op hun zoontje wilden passen als dat nodig was. Want hoe makkelijk zou dat zijn; twee Nederlandse oppassers?
Na onze heerlijke stranddag kwamen we thuis en zagen we dat we allemaal berichten hadden van de Hospitality. Ze hadden het doorgegeven aan Doutzen en Sunnery en zij waren meer dan geïnteresseerd in ons aanbod en wilden ons graag persoonlijk even spreken. Je snapt dat wij niet wisten hoe snel we die kant op moesten komen en met gezonde spanning kwamen we aan bij hun kamer. Hier werden we super vriendelijk ontvangen en waren ze ook heel geïnteresseerd in ons en in onze stage. Hun zoontje is, hoe kan het ook anders, prachtig en was een beetje verlegen. Zijn papa is een super mooie man en zijn mama had gewoon een pukkel! Hahaha… Lang leve de photoshop! ;-)
We kregen zelfs nog wat drinken aangeboden, maar dat hebben we maar netjes afgewezen.. (Hoe dom!!??)

Naast deze Nederlandse beroemdheden heb ik ook nog gezellig gekletst met Michelle Williams (de ex van Heath Ledger!!!!!!) en haar nieuwe vriend Jason Segel, bekend van How I Met Your Mother. Zij waren samen op vakantie met Busy Philips (bekend van o.a. White Chicks) en Marc Silverstein (bekende regisseur) die ook regelmatig in de Spa langskwamen.
Bovendien was ook nog Lassana Diarra (je weet wel, die ene voetballer??!!) met zijn hele geschud in het hotel rond de kerstdagen.
Ondanks dat je weet dat dit gewone mensen zijn, is het toch best bijzonder om een heel normaal gesprek met hen te voeren.

Tja, en dan is het nu zondagavond 13 januari 17.00 uur. Over iets meer dan 12 uur gaat onze wekker en is het tijd om richting New York te vertrekken! Te gaaf, maar tegelijk ook een heel raar idee dat dit echt onze laatste paar uurtjes in Mexico zijn.
Deze hele week stond al in het teken van afscheid nemen, waardoor het op de een of andere manier toch minder moeilijk is nu.

Afgelopen maandag hadden we op de Spa brindis. Dit is een soort van Nieuwjaars borrel waarbij tegelijkertijd de Drie Koningen werden gevierd met een speciaal brood. Toen ik hier aan kwam, hadden ze heel mooi met zand een afscheidszin geschreven en kreeg ik van iedereen heel lieve woorden tijdens de ‘toast’. Tijdens dat moment moest ik toch wel even een paar keer flink slikken. Ook bij het lezen van alle lieve woorden op het t-shirt van Maroma, werd het wel weer even pijnlijk duidelijk dat je deze lieve mensen waarschijnlijk niet meer terug ziet. Gelukkig heb ik alle mooie, lieve en leuke herinneringen en foto’s nog!

De rest van de week bestond vooral uit veel afscheidsborrels, dinertjes etc. Maar natuurlijk moest er ook nog even flink gewerkt worden aan onze huidskleur… De laatste zonnestralen hebben we dan ook goed in ons opgenomen.
Onze to-do lijst zag er al behoorlijk leeg uit, maar nog steeds stond er iets bovenaan te prijken. Chichen Itza, één van de zeven wereldwonderen, kon natuurlijk niet achterblijven. Helaas ligt deze enorme piramide niet om de hoek en is het meer dan 2,5 uur rijden. Aangezien Do en ik echte cultuurbarbaren zijn en een tour echt niet zagen zitten, vonden we een eigen auto huren meer dan een goed plan. Samen met nog een andere collega hadden we dit fantastische plan bedacht.
Het enige puntje was dat ik de enige was met een geldig rijbewijs… Dat betekende dus dat ik de Mexicaanse wegen onveilig zou moeten maken. Na het een en ander overwogen te hebben, vond ik dat ik het gewoon moest doen! (I know.. je snapt dat dit een heel spannende overweging is…) Deze kans krijg ik immers maar 1 keer.. Mijn enige voorwaarde was dat het een automaat was, want schakelen en Loreen zijn een heel slechte combinatie..
Dus daar stonden wij vrijdagmorgen op de stoep van de autoverhuur. Aangezien de ‘gewone’ auto niet beschikbaar was, kregen we een gratis update naar een mega vette Jeep. Ik voelde me super stoer in deze grote bak en was klaar voor het avontuur. Want dat was het; na een geslaagd dagje in Chichen Itza en Valladolid, kon de terugreis beginnen.
Rijden in Mexico is een heel andere belevenis dan in Nederland. Er bestaan geen regels en inhalen kan zowel aan de rechte kant als aan de linke kant. Maximum snelheidsbordjes staan voor de vorm langs de weg, want helemaal niemand houdt ook meer enigszins rekening met deze borden. Overal wordt gewoon minstens 110 gereden. In het begin is dit allemaal nog wel een beetje spannend, maar op een gegeven moment kon ik me er eigenlijk wel in vinden en kon ik goed meekomen met de Mexicaanse verkeerschaos. Althans, dat dacht ik! Want jawel hoor, aangenaam kennis te maken met Loreen te Kronnie! De wegen in Mexico zijn niet verlicht ’s avonds waardoor het echt heel donker is en je heel goed uit moet kijken. Op het allerslechtste moment kies ik ervoor om dit net niet goed genoeg te doen. Vanaf de achterbank werd nog geschreeuwd; STOP!!! Maar het was al te laat, met een rotvaart kneurde ik over de drempels heen en zag in mijn ooghoeken de in uniform geklede poppetjes druk zwaaiend met hun armen staan.
Ja hoor, de voltallige Mexicaanse politie had zich verzameld bij dit punt en ik had het gewoon niet gezien. Met enorme geweren en politiehonden kwamen ze rustig naar onze auto gelopen. Met knikkende knieën en zweethanden scheet ik duizend kleuren.
Godzijdank, na heel veel sorry’s, knipperende blauwe ogen en wapperende blonde lokken is het ons gelukt om er met een waarschuwing van af te komen. (Oké, oké, misschien scheelde het ook dat we een Mexicaan in ons gezelschap hadden die de agenten even kalmeerde..)
Pff… Dat scheelde niet veel. De rest van de terugreis in ieder geval heel voorzichtig gereden en eerlijk is eerlijk, we zijn weer een hele ervaring rijker!

Eenmaal eindelijk thuis na deze fantastische dag die we nog hadden afgesloten met het sterren kijken op het strand, was een heerlijke douche meer dan welkom. Juist op dit moment besloot onze douche het op te geven en hadden we geen water meer. Ook mantenimiento begreep niet wat er aan de hand was en dus zat er maar één ding op: douchen in een van de hotelkamers.
Daar liepen we dan hoor, om 01.30 uur in onze pyjama over het terrein.. Ach, in Maroma kan het allemaal!

Mexico: voy a extrañar mucho!!! Todo fue inolvidable!!! Estás siempre en mi corazón!!

(sorry, beter goed gejat dan slecht bedacht toch?:D)

Bedankt Saxion voor deze fantastische ervaring en kans; dankjewel Maroma voor de onvergetelijke stage; bedankt lieve Mexicanen voor jullie gastvrijheid en jullie vriendelijkheid waardoor ik me thuis voelde; dankjewel Mexico voor je prachtige stranden, je helderblauwe zee, je meest fantastische inwoners en je overweldigende landschappen; maar bovenal bedankt lieve Do voor al onze hilarische, memorable, historische, blonde, klunzige, grappige, gezellige, prachtige en bijzondere momenten samen!

Ik ga vanavond genieten samen met Do van onze laatste uren in Mexico met eerst nog even een massage en daarna een diner in het restaurant van het hotel samen met mijn baas van de Spa! Het leven is zo slecht nog niet!

Wij zijn klaar voor het volgende avontuur!! New York en IJsland; here we come!!!!

Muchos abrazos y besos!