Julia, badjassen en veel meer gekkigheid
Door: loreentekronnie
Blijf op de hoogte en volg Loreen
29 September 2010 | Spanje, San Sebastián
Dames en heren, jongens en meisjes....
Het was zondag 19 september 2010, 20.38 uur. Gewapend met mijn fotocamera waande ik mij een weg naar Hotel Maria Cristina. Vanavond was het dan eindelijk zover, na weken gewacht te hebben was het moment eindelijk daar; Julia Roberts zou in het hotel bivakeren. Toen ik eindelijk een plekje had weten te veroveren aan de zijlijn, keek ik eens goed om mij heen en begon ik mij af te vragen waar ik in godsnaam mee bezig was. Stond ik hier nu serieus, net als al die andere honderden mensen, te wachten op één seconde Julia Roberts? Tegelijkertijd dacht ik ook aan jullie, ik moest natuurlijk een fotootje weten te bemachtigen. Na ongeveer een half uur als een malloot gewacht te hebben, begon ik het koud te krijgen, moest ik ontzettend nodig naar de wc en baalde ik ontzettend dat het plateauzolentijdperk ver achter mij lag. Ondanks dat ik voor Spaanse begrippen redelijk groot ben en ik dus best goed over iedereen heen kon kijken, kan ik je vertellen dat staan op een richeltje van een hek niet heel prettig is. Toen er eindelijk een zwarte auto om de hoek kwam kijken, kwam de menigte in actie. Helaas was het gewoon een zwarte auto en dus niets spannends. Niet veel later kwam er opnieuw een zwarte Renault voorbij gereden en tot onze verbazing stopte deze wél voor het hotel. Mensen begonnen al te gillen, maar ook dit maal was het loos alarm. Het waren de managers van Julia Roberts en Javier Bardem. (dé man van Penelopé Cruz, beide ook van de partij) Toen iedereen ongeduldig begon te worden, kwam daar dan eindelijk de langewachte geblindeerde zwarte auto aangereden met daarin Julia Roberts, Javier Bardem en Penelopé Cruz. Op dat moment gebeurde er iets bizars; waar ik eerst nog op mijn plekje alles goed kon zien, stonden op dat moment ineens allemaal mensen voor mijn neus. Heel apart hoe ze ineens drie keer zo groot zijn geworden. (Zouden zij dan toch stiekem de plateauzolen uit de kast hebben getrokken?) Iedereen begon te gillen en te hyperventileren. Door dit bizarre gebeuren begon ik keihard te lachen en kon eigenlijk niet meer stoppen. Mijn buurvrouw vond dat dan eigenlijk weer heel grappig en moest ook heel hard lachen. Ze dacht dat we ineens een leuke vriendschap hadden gesloten, en begon een heel gesprek in het Spaans. Jammer dat ik er niet veel van begreep en dus maar een beetje knikte en meelachte. Ondertussen moest ik natuurlijk nog wel die bewuste foto maken en had dus maar gewoon mijn camera in de lucht gehouden en een paar keer geklikt. De foto's zijn niet heel duidelijk, maar ze staan er toch wel degelijk op. (voor foto's kijk mijn hyves.)
De dag erna was er een gala waar Julia Roberts een award zou uitgereikt krijgen. Dit gala vond bij mij op de hoek plaats, dus vond ik dat ik maar weer eventjes een kijkje moest gaan nemen. Ik was veel te laat, waardoor ik dus weer helemaal achteraan stond. Gelukkig was ik precies op tijd voor de aankomst van Julia Roberts en tot mijn verbazing liep ze helemaal door tot het einde van de stoet van mensen. (en raad eens wie daar stond...) Dus ineens stond ze op nog geen meter voor mijn neus, helaas kon ik geen foto maken omdat er een hele horde aan beveiligers om heen liep. Toch heel bijzonder om het mee te maken, aangezien je normaal gesproken zo iets alleen maar op tv ziet.
Voor de gene die er overigens benieuwd naar zijn: Julia Roberts is heel klein, heel dun en volgens bronnen helemaal niet zo knap. (Suzanne moest werken en heeft haar bespied door de kier van de deur)
Goed, dat was dan mijn avontuur wat betreft Julia Roberts, maar ik heb nog veel meer meegemaakt tijdens het filmfestival.
Zo werd ik tijdens het werken als camarera de pisos meerdere malen aangestoot door mijn collega's van; kijk! Daar heb je die en die.. Helaas heel jammer dat ik die dan weer net niet ken. Ook was er op een dag een hele fotosessie bezig op de tweede verdieping met een viertal heel bekende spaanse actrices. En drie keer raden die daar toevallig moest werken....
Het leukste vond ik eigenlijk nog wel die keer dat ik alleen met mijn karretje van de housekeeping op de ganag stond en er een wat oudere mevrouw naar mij toe kwam en in het Spaans iets vroeg over haar sleutel. Haar sleutel bleek niet te werken en ze vroeg of ik haar hiermee kon helpen. Nadat ik haar dus had geholpen, kwam mijn collega op mij af en vroeg of ik wel wist wie ik net had geholpen. Natuurlijk had ik geen idee, bleek het een heel beroemde Spaanse actrice te zijn. Cool he!
Dan weer iets over mijn stage. Afgelopen week had ik avondshifts en dat betekent dat je moet werken van 14.00 uur tot 22.00 uur. Avondshifts betekenen; weg groene pakkie! Hallo zwarte jurkje! (zie foto) Wat was ik gelukkig zeg, dat ik eindelijk een ander jurkje aan mocht! Wat je moet doen tijdens avonddiensten van de housekeeping is als volgt; eerst help je tot kwart voor vijf nog mee met de kamers schoonmaken. Daarna ga je met een pakketje, dat bestaat uit een weerberichtkaartje; een kaartje over het ontbijt en twee lekker bonbonnetjes (toblerone!!), langs de kamers. Als er licht brandt bij de deur, weet je dat de mensen binnen zijn en dan bel je aan en geef je het pakketje af. Als er geen licht brandt ga je naar binnen, doe je het dekbed een stukje open en leg je hier het pakketje op. Daarna demp je de lichten, doe je de gordijnen dicht, zet je de tv op een klassieke muziekzender en doe je een check in de badkamer.
Op een gegeven moment belde ik aan bij een kamer en werd er open gedaan door een oudere man in badjas. Ik gaf hem het pakketje en wenste hem een fijne avond verder. Deze man vond dat heel vriendelijk van mij en vroeg of ik even wilde wachten. Natuurlijk wilde ik even wachten, want even wachten betekent meestal fooi! En fooi vind ik best wel leuk.;) De man kwam terug met €9 fooi. Met mijn allerliefste glimlach bedankte ik de man en vroeg of hij nog iets nodig had. Nou dat hij. Hij vroeg of ik hem misschien een massage wilde geven, omdat hij zo pijn had in zijn schouders en rug. Ik wist niet zeker of ik het goed had verstaan (het was in het Spaans) en vroeg of hij die massage van mij wilde. "Ja" luidde het antwoord "Het is maar voor 15 minuten". Ik stotterde dat ik dat niet kon en riep zo snel mogelijk mijn collega erbij. Dit had ik echt niet verwacht en ik stond echt met mijn mond vol tanden. Volgens mij had ik beter niet zo lief kunnen glimlachen... Ook mijn collega vertelde de man dat dat niet bij ons werk hoort en dat wij daar ook helemaal geen tijd voor hebben. Als hij een massage wilde moest hij maar naar beneden gaan, naar de Spa. Ik moet toegeven dat deze man wel een doorzetter was, want later op de avond kwamen we hem nogmaals tegen en vroeg hij of we ondertussen al tijd hadden gevonden voor een massage.
Ja, je maakt wat mee tijdens de avonddiensten en dat zijn van die momentjes dat ik echt niets weet te zeggen. (en daar moet je best wat voor doen:D) Zo was er ook een keer dat ik aanbelde bij een kamer en het heel lang duurde voordat er werd opengedaan. Wel hoorde ik allerlei gemompel en wist dus dat er wel iemand binnen was. Eindelijk werd er opengedaan door een jongen in een onderbroek en een t-shirt die hij notabene achterstevoren aan had. Ik gaf hem zijn pakketje en vroeg of hij nog iets nodig had. Hier moest hij even over nadenken en riep iets naar iemand anders in de kamer. Halsoverkop kwam er nog een andere jongen aangestrompeld die nog eventjes gauw zijn broek moest dichtknopen. Tja, dat kan natuurlijk ook...
Dan was er nog die keer dat ik met een collega de badkamer van een beroemde architect (mr. Foster) aan het schoonmaken was. Opeens hoorde ik een gilletje vanuit het bad. Lag daar in het putje een enorm vies, harig beest. We wisten niet wat het was, maar het had iets weg van een naaktslak met heel veel haar. Als ik ergens niet van hou zijn het wel insecten, vooral van die waarvan je niet weet wat het is. Mijn college ging als een echte insectenverdelger met een tandenborstel het beest te lijf. Ik kreeg opeens de slappe lach en zag het harige beest als een zoutzak aan de tandenborstel hangen. Je raadt het al.. het was helemaal geen beest. Het was gewoon een harig haarelastiekje dat nat was geworden en daardoor een beetje ongelukkig in het bad gekruld lag. Wat een lachen!
Deze week word ik eindelijk gepromoveerd en word ik gobernanta. Dit houd in dat ik nu zelf de kamers moet gaan checken én dat ik de jurkjes in de kast mag laten hangen en er uit ga zien als een chice tante. Ik moet vanaf morgen een kokerrok, blouse en colbertje gaan dragen.
Ook begrijp ik nu heel goed waarom school mij deze stage heeft aanbevolen. Want wat ga ik straks hard mijn best doen om mijn diploma binnen te slepen. Ik heb ontzettend veel respect voor mensen die dit hele dagen doen, maar het is echt niets voor mij. Ik ben dan ook heel blij dat ik het schoonmaken voor nu een beetje heb afgerond en dat ik mijn zinnen kan zetten op iets wat meer uitdagend is.
Hopelijk ga ik de komende weken weer een hoop beleven en leren en dat ik er volgende week weer een leuk verhaaltje uit kan laten rollen..
Muchos besos
Het was zondag 19 september 2010, 20.38 uur. Gewapend met mijn fotocamera waande ik mij een weg naar Hotel Maria Cristina. Vanavond was het dan eindelijk zover, na weken gewacht te hebben was het moment eindelijk daar; Julia Roberts zou in het hotel bivakeren. Toen ik eindelijk een plekje had weten te veroveren aan de zijlijn, keek ik eens goed om mij heen en begon ik mij af te vragen waar ik in godsnaam mee bezig was. Stond ik hier nu serieus, net als al die andere honderden mensen, te wachten op één seconde Julia Roberts? Tegelijkertijd dacht ik ook aan jullie, ik moest natuurlijk een fotootje weten te bemachtigen. Na ongeveer een half uur als een malloot gewacht te hebben, begon ik het koud te krijgen, moest ik ontzettend nodig naar de wc en baalde ik ontzettend dat het plateauzolentijdperk ver achter mij lag. Ondanks dat ik voor Spaanse begrippen redelijk groot ben en ik dus best goed over iedereen heen kon kijken, kan ik je vertellen dat staan op een richeltje van een hek niet heel prettig is. Toen er eindelijk een zwarte auto om de hoek kwam kijken, kwam de menigte in actie. Helaas was het gewoon een zwarte auto en dus niets spannends. Niet veel later kwam er opnieuw een zwarte Renault voorbij gereden en tot onze verbazing stopte deze wél voor het hotel. Mensen begonnen al te gillen, maar ook dit maal was het loos alarm. Het waren de managers van Julia Roberts en Javier Bardem. (dé man van Penelopé Cruz, beide ook van de partij) Toen iedereen ongeduldig begon te worden, kwam daar dan eindelijk de langewachte geblindeerde zwarte auto aangereden met daarin Julia Roberts, Javier Bardem en Penelopé Cruz. Op dat moment gebeurde er iets bizars; waar ik eerst nog op mijn plekje alles goed kon zien, stonden op dat moment ineens allemaal mensen voor mijn neus. Heel apart hoe ze ineens drie keer zo groot zijn geworden. (Zouden zij dan toch stiekem de plateauzolen uit de kast hebben getrokken?) Iedereen begon te gillen en te hyperventileren. Door dit bizarre gebeuren begon ik keihard te lachen en kon eigenlijk niet meer stoppen. Mijn buurvrouw vond dat dan eigenlijk weer heel grappig en moest ook heel hard lachen. Ze dacht dat we ineens een leuke vriendschap hadden gesloten, en begon een heel gesprek in het Spaans. Jammer dat ik er niet veel van begreep en dus maar een beetje knikte en meelachte. Ondertussen moest ik natuurlijk nog wel die bewuste foto maken en had dus maar gewoon mijn camera in de lucht gehouden en een paar keer geklikt. De foto's zijn niet heel duidelijk, maar ze staan er toch wel degelijk op. (voor foto's kijk mijn hyves.)
De dag erna was er een gala waar Julia Roberts een award zou uitgereikt krijgen. Dit gala vond bij mij op de hoek plaats, dus vond ik dat ik maar weer eventjes een kijkje moest gaan nemen. Ik was veel te laat, waardoor ik dus weer helemaal achteraan stond. Gelukkig was ik precies op tijd voor de aankomst van Julia Roberts en tot mijn verbazing liep ze helemaal door tot het einde van de stoet van mensen. (en raad eens wie daar stond...) Dus ineens stond ze op nog geen meter voor mijn neus, helaas kon ik geen foto maken omdat er een hele horde aan beveiligers om heen liep. Toch heel bijzonder om het mee te maken, aangezien je normaal gesproken zo iets alleen maar op tv ziet.
Voor de gene die er overigens benieuwd naar zijn: Julia Roberts is heel klein, heel dun en volgens bronnen helemaal niet zo knap. (Suzanne moest werken en heeft haar bespied door de kier van de deur)
Goed, dat was dan mijn avontuur wat betreft Julia Roberts, maar ik heb nog veel meer meegemaakt tijdens het filmfestival.
Zo werd ik tijdens het werken als camarera de pisos meerdere malen aangestoot door mijn collega's van; kijk! Daar heb je die en die.. Helaas heel jammer dat ik die dan weer net niet ken. Ook was er op een dag een hele fotosessie bezig op de tweede verdieping met een viertal heel bekende spaanse actrices. En drie keer raden die daar toevallig moest werken....
Het leukste vond ik eigenlijk nog wel die keer dat ik alleen met mijn karretje van de housekeeping op de ganag stond en er een wat oudere mevrouw naar mij toe kwam en in het Spaans iets vroeg over haar sleutel. Haar sleutel bleek niet te werken en ze vroeg of ik haar hiermee kon helpen. Nadat ik haar dus had geholpen, kwam mijn collega op mij af en vroeg of ik wel wist wie ik net had geholpen. Natuurlijk had ik geen idee, bleek het een heel beroemde Spaanse actrice te zijn. Cool he!
Dan weer iets over mijn stage. Afgelopen week had ik avondshifts en dat betekent dat je moet werken van 14.00 uur tot 22.00 uur. Avondshifts betekenen; weg groene pakkie! Hallo zwarte jurkje! (zie foto) Wat was ik gelukkig zeg, dat ik eindelijk een ander jurkje aan mocht! Wat je moet doen tijdens avonddiensten van de housekeeping is als volgt; eerst help je tot kwart voor vijf nog mee met de kamers schoonmaken. Daarna ga je met een pakketje, dat bestaat uit een weerberichtkaartje; een kaartje over het ontbijt en twee lekker bonbonnetjes (toblerone!!), langs de kamers. Als er licht brandt bij de deur, weet je dat de mensen binnen zijn en dan bel je aan en geef je het pakketje af. Als er geen licht brandt ga je naar binnen, doe je het dekbed een stukje open en leg je hier het pakketje op. Daarna demp je de lichten, doe je de gordijnen dicht, zet je de tv op een klassieke muziekzender en doe je een check in de badkamer.
Op een gegeven moment belde ik aan bij een kamer en werd er open gedaan door een oudere man in badjas. Ik gaf hem het pakketje en wenste hem een fijne avond verder. Deze man vond dat heel vriendelijk van mij en vroeg of ik even wilde wachten. Natuurlijk wilde ik even wachten, want even wachten betekent meestal fooi! En fooi vind ik best wel leuk.;) De man kwam terug met €9 fooi. Met mijn allerliefste glimlach bedankte ik de man en vroeg of hij nog iets nodig had. Nou dat hij. Hij vroeg of ik hem misschien een massage wilde geven, omdat hij zo pijn had in zijn schouders en rug. Ik wist niet zeker of ik het goed had verstaan (het was in het Spaans) en vroeg of hij die massage van mij wilde. "Ja" luidde het antwoord "Het is maar voor 15 minuten". Ik stotterde dat ik dat niet kon en riep zo snel mogelijk mijn collega erbij. Dit had ik echt niet verwacht en ik stond echt met mijn mond vol tanden. Volgens mij had ik beter niet zo lief kunnen glimlachen... Ook mijn collega vertelde de man dat dat niet bij ons werk hoort en dat wij daar ook helemaal geen tijd voor hebben. Als hij een massage wilde moest hij maar naar beneden gaan, naar de Spa. Ik moet toegeven dat deze man wel een doorzetter was, want later op de avond kwamen we hem nogmaals tegen en vroeg hij of we ondertussen al tijd hadden gevonden voor een massage.
Ja, je maakt wat mee tijdens de avonddiensten en dat zijn van die momentjes dat ik echt niets weet te zeggen. (en daar moet je best wat voor doen:D) Zo was er ook een keer dat ik aanbelde bij een kamer en het heel lang duurde voordat er werd opengedaan. Wel hoorde ik allerlei gemompel en wist dus dat er wel iemand binnen was. Eindelijk werd er opengedaan door een jongen in een onderbroek en een t-shirt die hij notabene achterstevoren aan had. Ik gaf hem zijn pakketje en vroeg of hij nog iets nodig had. Hier moest hij even over nadenken en riep iets naar iemand anders in de kamer. Halsoverkop kwam er nog een andere jongen aangestrompeld die nog eventjes gauw zijn broek moest dichtknopen. Tja, dat kan natuurlijk ook...
Dan was er nog die keer dat ik met een collega de badkamer van een beroemde architect (mr. Foster) aan het schoonmaken was. Opeens hoorde ik een gilletje vanuit het bad. Lag daar in het putje een enorm vies, harig beest. We wisten niet wat het was, maar het had iets weg van een naaktslak met heel veel haar. Als ik ergens niet van hou zijn het wel insecten, vooral van die waarvan je niet weet wat het is. Mijn college ging als een echte insectenverdelger met een tandenborstel het beest te lijf. Ik kreeg opeens de slappe lach en zag het harige beest als een zoutzak aan de tandenborstel hangen. Je raadt het al.. het was helemaal geen beest. Het was gewoon een harig haarelastiekje dat nat was geworden en daardoor een beetje ongelukkig in het bad gekruld lag. Wat een lachen!
Deze week word ik eindelijk gepromoveerd en word ik gobernanta. Dit houd in dat ik nu zelf de kamers moet gaan checken én dat ik de jurkjes in de kast mag laten hangen en er uit ga zien als een chice tante. Ik moet vanaf morgen een kokerrok, blouse en colbertje gaan dragen.
Ook begrijp ik nu heel goed waarom school mij deze stage heeft aanbevolen. Want wat ga ik straks hard mijn best doen om mijn diploma binnen te slepen. Ik heb ontzettend veel respect voor mensen die dit hele dagen doen, maar het is echt niets voor mij. Ik ben dan ook heel blij dat ik het schoonmaken voor nu een beetje heb afgerond en dat ik mijn zinnen kan zetten op iets wat meer uitdagend is.
Hopelijk ga ik de komende weken weer een hoop beleven en leren en dat ik er volgende week weer een leuk verhaaltje uit kan laten rollen..
Muchos besos
-
29 September 2010 - 23:15
Wietse:
Heey Loreen,
dat is weer een tijd geleden een verhaaltje van jou, ik begon me al zorgen te maken!!
Maar doe je überhaupt geen massages of alleen bij hem niet, want ik kan hm in mn rug wel goed gebruiken:P
Maar die jonge jongens met die "nog snel even zijn broek dicht knopen" Hilarisch. Dan zou ik ook denken, Hmmm,.... ja?
Vanuit, het afgelopen middag toch nog warme, Lichtenvoorde.
Groetjes Wietse;)
P.s. Dat nieuwe pakje staat je beeldig! -
30 September 2010 - 06:59
Anrien:
Waaauw Loreen, zo dichtbij Julia Roberts :O Zo maak je nog eens wat mee als schoonmaakster he! :D Geweldige stage lijkt het me ;)
"En fooi vind ik best wel leuk". haha ja dat geloof ik best ;) Vraag me af wat voor bedrag je voor die massage had gekregen, maar vind het wel verstandig van je dat je dat niet hebt gedaan haha :P
En het zwarte pakje staat je ook enig trouwens :) Ben benieuwd naar je volgende pakje ;)
liefs -
30 September 2010 - 07:38
Sharon:
Dag dag meisje!
Nog niet alles had je mij verteld dus dat is weer erg leuk om te lezen. En je vertelt zo leuk! Ik hoop dat je het vandaag naar je zin hebt. En dat het je bevalt. Want, nu ben je eindelijk af van het schoonmaken! En nu mag je een chique dame zijn:D! Helemaal leuk! Veel plezier meisje!
Dikke kus(K) -
30 September 2010 - 12:28
Gini En Wout:
Wat jammer nou Loreen dat we jou af kunnen schrijven voor de ouderenzorg, we dachten nog wel dat jij zo dienstbaar was. Leuk weer van je te horen,je maakt wat mee in de "grote boze buitenwereld" van Lichtenvoorde. Het zwarte pakje staat je erg goed maar ondertussen is die fase ook al weer voorbij. Benieuwd naar je volgende outfit! Succes verder meid. Groetjes, liefs uit een druilerig Lichtenvoorde. -
02 Oktober 2010 - 20:23
Iris:
Loreen, wat maak je toch weer ontzettend veel mee.
ook van die twee jongens xD heeel grappig :P
ik kijk alweer uit naar je volgende verhaal.
Liefs, -
06 Oktober 2010 - 07:09
Manon Te Vruchte:
He Loreen!
NOu een leuk verhaal is aan jou wel toevertrouwt! Wat een ontzettend leuk verhaal weer: zo levendig en beeldig! En tja wat betreft het begin in de schoonmaak: het voelde misschien als van wat doe ik hier??!! maar uiteindelijk hou je er een allround visie en gevoel van over!
En en..... On stage is op 25 maart en ik hoorde dat je dan weer terug bent!! super!!!
Liefs! Manon -
07 Oktober 2010 - 11:29
Marleen:
nou ik ben weer helemaal op de hoogte erg leuk weer je reisverhaal...
Maar wat een vreselijke pakjes moet je toch dragen zeg.... erg modern haha. staat je beeldig...
x marleen -
10 Oktober 2010 - 17:01
Hermien En Tonnie:
Hai Loreen,
Ik moest nog een verhaal van jou inhalen, want eerlijk gezegd had ik een paar weken verstek laten gaan. Maar nu ben ik weer helemaal op de hoogte. Ik kan echt genieten van jou verhalen. Wat een leuke ervaringen. Een extra massagecursus erbij kan dus ook nog van pas komen. Die pakjes staan je echt leuk hoor. Maar dat is al weer verleden tijd. Je maakt al snel carriére daar. Spannend allemaal. Succes met je volgende functie.Ben benieuwd naar je nieuwe outfit. Hou ons op de hoogte. Veel liefs van de luitjes van Klaasbos 10. -
21 Oktober 2010 - 16:55
Anne Hummelink:
Haha Loreen, ik vind het prachtig hoe je de verhalen verteld ;) Ik zie het gewoon allemaal voor me.
Als de volgende keer een lekkerding open doet, zou ik toch maar is een keer in een teamvergadering overleggen of er geen uitzonderingen bestaan wat betreft massages ;)
Ben benieuwd of je de stage ondertussen al als iets uitdagender ervaart? Dus ik hou je site in de gaten!
Je hebt iig wel heerlijk weer, dus geniet daar maar lekker van:D
Succes!
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
