Daar zijn we weer...

Buenos tardes!

Ik dacht, laat ik eens gek doen en laat ik eens even een kijkje nemen in mijn reisdagboek. (Wat klinkt dat toch lekker he.. reisdagboek) En terwijl ik hier dus over na zat te denken, zag ik tegelijkertijd dat het alweer veel te lang geleden was dat ik mijn reis met jullie heb gedeeld.
Bij deze dus weer een inhaalslag met al het geks dat ik de afgelopen tijd in Spanje heb beleefd.

Om te beginnen ga ik jullie trakteren op weer wat avonturen van onze ´geit´, want ook zij heeft de afgelopen weken niet stil gezeten en ons ook zeker niet verveeld. Het irritatieniveau stijgt al behoorlijk boven ons uit en we moeten ons soms best wel inhouden om geen (al) te rare vragen te gaan stellen.
Zo hadden wij laatst ineens een heel assortiment aan kattenspullen in huis staan. Je raadt het al; ik schrok me een hoedje. Je dacht toch niet dat ik met een geit én een kat kan samenleven, dat gaat echt niet samen hoor!
Gelukkig waren mijn angsten nergens voor nodig en waren de kattenspullen niet voor ons maar voor onze bovenbuurvrouw die twee heel schattige, lieve, snoezige kittens kreeg. Haar spullen stonden even bij ons in de opslag.
Niet veel later kwam ze dan ook deze twee allerliefste kittens aan ons showen. Natuurlijk moesten ze ook iets te drinken en mijn (andere) huisgenoot ging in de keuken kijken of we melk hadden. Behalve Sojamelk van onze geit, had hij geen gewone melk en werd het dus een schaaltje met Sojamelk voor onze twee bezoekers. Het enige nadeel was dat Snip en Snap (zo heten ze natuurlijk niet echt) óf geen zin hadden om te drinken óf die Sojamelk gewoon niet door hun strotjes heen kregen. Tijd om dit te gaan testen. Ik bedacht me namelijk ineens dat wij nog een pak houdbare melk op onze kamer hadden staan en dat we die wel konden proberen. En inderdaad, na nog geen 5 minuten hadden mijn nieuwste vriendjes al twee bordjes leeg met deze overheerlijke melk. Hier dus weer het bewijs dat geiten en katten absoluut niet samen gaan en dat je ze dus ook beter maar uit elkaar kan houden.
Daarnaast gaan wij vanavond iets doen wat toch zeker enige moed vergt. We gaan koken én eten met al onze huisgenoten. Inclusief madam Goat. Iedereen gaat iets koken uit zijn/haar eigen land en dit gaan we dus samen eten. Op zich een hartstikke leuk idee en ik vind het ook wel gezellig, maar direct kwam er al een tegenslag. Madame eet (natuurlijk) geen vlees en ze vroeg of wij wel van groenten hielden. Ze gaat samen met Tomek (de Pool) een Pools gerecht maken aangezien ze zelf ook half Pools is. (Ik begrijp haar niet helemaal meer, maar het scheelt dat ik dat eigenlijk vanaf het begin af aan al niet deed.) Behalve dat dit gerecht uit groenten zal bestaan ben ik er zeker van dat ik er ook wat vezels, en andere niet nader te verklaren korrels in ga vinden. Het was een lastig recept en ze hoopte maar dat het haar zal lukken....(yeah right..)
Desalniettemin moeten we er vanavond maar iets van maken en al is al het andere niet om over je buik te schrijven, dan hebben we altijd nog een verrukkelijk dessert gemaakt door de Nuchtere Hollanders!
Want dat ik een Hollander ben is me wel even duidelijk gemaakt. Laatst gingen we wat drinken met een collegaatje van ons. Een typisch Zuid-Amerikaanse vrouw. Klein maar fijn zullen wij het in Nederland noemen. Ik zal het eerder als slank en perfect figuur omschrijven. Iets waar ik mijn hoop al lang aan heb opgegeven.
Nadat we wat hadden gedronken, leek het ons leuk om nog foto´s te gaan maken. Een heel leuk idee! Maar toen ik mijzelf terug zag op de foto´s naast Lorena, vond ik dat ik er toch wel erg voloptueus uit zag. Gelukkig zei Lorena dat ik me nergens zorgen om moest maken en dat ik gewoon echt een Hollander was! Nou top om te weten he, dat als je beschikt over een behoorlijke portie vrouwelijke vormen, dat Hollands wordt genoemd. Of ik dat nou echt als een compliment op moet vatten weet ik ook niet helemaal. Al zei ze ook dat ze graag iets groter zou willen zijn en beschikte over meer vrouwelijke vormen. Nou, dat iets groter kan ik me voorstellen, want zelfs met haar hakken aan moest ze nog op een verhoginkje staan op bij mijn schouder uit te komen, maar die vrouwelijke vormen zou ik maar wat graag aan haar willen geven!

Genoeg over dierenverhalen, over op iets anders. Het weer. Allereerst wil ik even zeggen dat ik eigenlijk niet mag klagen, want wat hebben jullie daar in Nederland hondeweer zeg! (oeps, begin ik weer) Sinds ik weg ben denk ik dat jullie 3 dagen zon hebben gezien. Wat dat betreft zit ik hier in San Sebastian wel helemaal goed, we hebben aardig wat zonnige dagen achter de rug. Al moet ik zeggen dat ook de herfst hier nu zijn intrede wel heeft gemaakt. Dit houdt in dat als het begint te regenen, ze daarboven volgens mij vergeten zijn de kraan dicht te draaien. Want mijn god, dan merk je wel dat je aan zee woont; het kan dan opeens heel hard gaan stormen en waaien. Vorige week was de storm echt op zijn hoogtepunt en hadden we golven van over de 8 meter. Door deze enorme kracht van de golven was er zomaar, floep, een gat in de weg geslagen. Echt heel bizar om te zien, vooral als je bedenkt dat wij op nog geen 200 meter van de zee af wonen en niets van dit alles hebben gemerkt.
Die zaterdag was het daarentegen weer 22 graden en liep ik in mijn t-shirtje over de boulevard te paraderen. Helaas was dit van korte duur, want de dag erna stond ik hevig mijn best te doen om mijn paraplu in bedwang te houden tegen de harde windstoten en de hevige neerslag.

Dan mijn stage, alles gaat nog steeds heel goed en ik heb het nog steeds enorm naar mijn zin hier. Begin deze week mochten we eindelijk naar de Guest Service. Dit ging niet zonder slag of stoot, maar het is ons gelukt en het bevalt me (tot nu toe) goed. Het werk is een stuk rustiger en ook het personeel is er veel relaxter dan bij de pisos. Wel denk ik dat het op een gegeven moment een beetje saai wordt hier, aangezien de bezetting op dit moment aardig laag is en we hier met 3 stagiaires zitten en dan nog het ´gewone´ personeel. Gelukkig krijgen we nu eerst een aantal weken de tijd om alles te leren en veel woordenschat op te doen. Want mochten we naar de receptie gaan, dan moet ons Spaans echt op hoog niveau zijn.
Onze laatste weken als Gobernanta vielen uiteindelijk ook nog wel mee. Zo zijn we op pad gegaan als heuze Cucarachas strijders. Cucarachas, oftewel Cuca´s, zijn kakkerlakken en hier in veelvoud te vinden. De hollandse vliegen laten we maar zeggen, alleen natuurlijk iets vervelender.
Op de eerste verdieping was een ¨cuca¨ gespot en dat betekende dat we alle kamers af moesten gaan om deze beesten te gaan zoeken. In elk hoekje of gaatje kunnen deze beesten zich bevinden, heel klein of heel groot, het maakt niet uit. Je begrijpt dat ik dit niet het allerleukste werk ooit vond en dat ik spontaan overal jeuk kreeg (en nog steeds krijg) bij de gedachte hieraan. Uiteindelijk heeft onze inspanning niets opgeleverd, want nergens was een cuca te bekennen. Gelukkig hadden we een paar dagen later wel geluk en lag er onder de wastafel een lekkere, dikke, grote cuca op ons te wachten. Dood, dat wel. Met twee kartonnetjes ging ik het beest te lijf, heel voorzichtig. Het schijnt namelijk zo te zijn dat als je deze beesten kapot maakt, ze juist eitjes produceren en daar zat ik niet op te wachten...
Terwijl we dit beest dus hadden gespot, waren we eigenlijk bezig om de gehele eerste verdieping nieuw leven in te blazen. Door de lage bezetting hadden ze de eerste verdieping geblokkeerd om eens een grote schoonmaakbeurt te houden. Tegen het weekend zaten we weer helemaal vol en dat betekende dat we in alle 33 badkamers alle kranen open moesten zetten. Heel bizar, maar omdat deze kamers een week niet waren gebruikt kwam er gewoon oranje water uit de kranen. Waarschijnlijk omdat dit hotel al zo oud is en de leidingen gewoon helemaal verroest zijn vanbinnen. Ik weet het ook niet zeker, maar dat lijkt me de meest verklaarbare wijze.
Voor de rest zijn wij wel heel verantwoord bezig deze week. Het is namelijk el semana de Securidad, Salud y Bienestar. Oftewel de week van de veiligheid, gezondheid en welzijn. Dit houdt in dat het personeelseten alleen bestaat uit gezonde voeding, heel veel groente en sla en geen vetten, er van allerlei workshops en presentaties gehouden worden over verschillende onderwerpen, kun je meedoen met een lesje Pilates, Yoga, Ochtendgymnastiek en wat al niet meer. Wel een beetje hypocriet, als je bedenkt dat volgende week de mayonaise en de ketchup, de croissantjes, de puddinkjes en de kipnuggets met friet weer op het menu staan.:) Desalniettemin is het goed om een weekje gezond te doen en hier bewust mee om te gaan.
Dan hebben we eind december personeelsfeest, iets waar ik me nu eigenlijk al op verheug. In september hoorden we hier al iets over en het moet behoorlijk spectaculair zijn. Ook hebben wij het idee dat er een soort van bingo wordt gehouden, aangezien ze het hebben over dingen die je kunt winnen zoals een fiets of een tv. Dat zal toch helemaal te gek zijn, dat ik met een fiets het vliegtuig in stap. (of gewoon op de fiets naar huis ga, bij deze zeg ik dan; tot volgend jaar kerst!) En anders zeg ik tot 14 januari! Want jawel, vanaf vrijdag 14 januari kom ik jullie allemaal weer vergezellen met mijn, tja, gewoon met mij. Zet dus alle stamppotten maar klaar (heel lief hoor buurtjes van 10, maar de erwtensoep mag in de pan blijven:D) en maak je op voor een weekend feesten! Een heel fijn vooruitzicht waar ik nu dan ook al enorm veel zin in heb. Nog even volhouden dus en kom ik over een kleine 8 weekjes weer om de hoek kijken.

Van het weekend krijgen we weer bezoek; de ouders van Suzanne komen kijken hoe wij het hier allemaal fixen zonder ouders. Volgens mij kunnen ze wel trots op ons zijn, want we hendelen hier alles nog zonder moeite. Ja, de was wordt elke week gedaan, we poetsen ook nog wel regelmatig en douchen doen we ook nog steeds. Kortom, niets om je zorgen om te maken, maar wel iets wat leuk is om te bekijken. Behalve dat het natuurlijk harstikke leuk is dat haar ouders komen, komen er ook een aantal vervroegde sinterklaas- en kerstcadeautjes mee. Spannend dus, want wat hebben de sint en zijn pieten en onze kerstman dit jaar voor ons in petto...
Dat hoor je de volgende keer bij het reisverslag van Loreen.

O ja, voor de geïnteresseerden onder ons. Mijn eerste verslag waar ik de vorige keer over vertelde is met succes beloond. We hebben allebei een 8!
Zijn al onze bloed, zweet en tranen toch nog niet voor niets geweest!
Nou, dit was me wel weer het verhaaltje. Heb ik jullie toch weer eventjes vergezeld op die druilirige herfstdag met een aantal minuten leestijd.

Muchos besos