I'm still alive..... (todavía estoy vivo)

Hola lieve, lieve mensen!

Ja ja, ik leef nog steeds. Ook al heb ik weer schandalig lang niets van mij laten horen, is Sinterklaas weer terug gekeerd naar zijn eigen vertrouwde plekje in Spanje en komt de Kerstman toch echt alweer bijna jullie kant op. Toch heb ik dit een klein beetje bewust gedaan, gewoon om jullie allemaal even nieuwsgierig te maken. Volgens mij is mij dat goed gelukt en snij ik mijzelf hier alleen maar mee in de vingers, want ik kan je garanderen dat het weer een mega lang verhaal wordt aangezien ik veel te vertellen heb.
Ga er dus maar eens goed voor zitten tijdens die druilerige en sneeuwachtige kerstdagen en geniet van een warmtevol verhaal uit Spanje.

Ik moet even ver in mijn archief duiken om te beginnen met mijn verhaal. Waar o waar moet ik nu in hemelsnaam beginnen?
Hallo Stille Genieter,
Ik vind het goed om een keertje met je af te spreken, maar dan heb ik wel een voorwaarde: Ik zou graag een foto zien met bijbehorende naam.
Of het hier in Spanje zal gebeuren hangt geheel van jou af, aangezien ik nog maar 3 weken hier ben.
Ik wacht af op je antwoord.

Voor mensen die nu echt het idee hebben: waar heeft ze het over? Zal ik bovenstaand verhaaltje even toelichten. Ik had zowaar een Stille Genieter. Tja, ik moet eerlijk toegeven, ik was best gevleid. Ik bedoel, een Stille Genieter heb ik nog nooit gehad hoor! Toch had ik ook meteen het idee dat deze Stille Genieter niet helemaal eerlijk is geweest en dat ik deze meneer of mevrouw gewoon ken. Toch kon ik mijn nieuwsgierigheid niet onderdrukken en wil ik heel graag weten wie mijn Stille Genieter is. (Misschien is het dan toch die lang gewachte Adonis en hoef ik gewoon niet meer op zoek. En kan het verhaal afgeschreven worden met: en ze leefden nog lang en gelukkig)
Hopelijk is hij/zij zo sportief om zich te onthullen zodat er tenminste al een mysterie is opgelost en ik weet of ik verder moet zoeken naar ‘De Ware’.

Goed, genoeg gezwijmel. Op naar het volgende onderwerp waar ik de vorige keer ongeveer ben blijven steken; het etentje met mijn huisgenoten.
Ik vertelde toen dat ik er ongelofelijk zin in had en dat ik heel benieuwd was hoe het ging worden. Nou moet ik jullie toch eerlijk bekennen dat het allemaal heel erg mee is gevallen en dat het eten (zelfs van de geit) boven verwachting lekker was en dat ik er geen rare pitjes of zaadjes in heb gevonden. Een behoorlijke meevaller dus. Het dessert was geheel van onze kant en we hadden ons ongelofelijk uitgesloofd om er iets moois van te maken. Wel 5 hele minuten zijn we met dit wonderlijke gerecht bezig geweest. Bloed, zweet en tranen om een ijstaart te maken van 3 kant en klare bodems, een spuitbus slagroom en ijs uit een bak. Oké, ik weet het, het was misschien niet heel netjes van ons, maar het was wel echt lekker. Zo lekker zelfs dat mijn mannelijke huisgenoten meer dan 1 stuk wilden. Miep daarentegen vond het heel lekker (zei ze) maar at maar de helft van haar ieniemienie stukje op. Ik wist genoeg….

En dan kregen we ook nog bezoek. Allereerst van de ouders van Suzanne. Wat is het toch fijn om weer even Nederlanders om je heen te hebben en je een hele avond je eigen taal kunt praten. Het waren dan ook 4 gezellige dagen waarbij we weer eventjes ons Nederlands konden opschonen. Net dat wij dachten dat dit het laatste bezoek was vanuit Nederland hier in Spanje, kwamen mijn allerliefste moeder en tante op het geweldige idee om ons ook nog eventjes een keertje op te zoeken. Woow!! Echt super leuk, helemaal te gek natuurlijk. Op 10 december (de verjaardag van mijn moeder!) werd ik om 9 uur uit bed gebeld dat ik ze over een uurtje op kon halen op het busstation. Als een kip zonder kop ben ik mijn bed uitgesprongen om nog met het slaap in mijn ogen mij een beetje vertoonbaar te maken. Een uur later kwam ik precies op tijd aan om ze helemaal naar hun hotel te brengen. 10 minuten later zaten we al in de ontbijtzaal van het hotel om de lege magen te vullen. Tijdens dit lekkere ontbijt werd ik op de hoogte gesteld van het avontuur van die ochtend. Want tja, winters weer in Nederland zorgt soms voor autoproblemen. Het had dan ook niet veel gescheeld of ze hadden op de rotonde in Duitsland moeten blijven wachten ipv dat ze in het vliegtuig naar mij zaten. 2 minuten voor boarding time kwamen ze dan ook pas het vliegveld opgerend. Of het nu in de genen zit, dat er altijd iets mis is met het vliegen weet ik ook niet… Ik ga gewoon heel hard duimen dat 14 januari alles volgens plan verloopt.

In de week dat de ouders van Suzanne hier waren, hadden we een brandoefening op het werk. Toevallig moest ik werken en was ik dus getuige van de brandoefening. Ik moet zeggen dat ik een beetje verbaasd was over de manier van brand oefenen hier.
De brandoefening was gepland en dat was te merken ook. Om exact 12.00 uur zou het alarm af gaan en zou de oefening beginnen. Om iets voor 12 stonden dan ook alle medewerkers al voor het kantoortje van mijn leidinggevende om direct in te grijpen bij het alarm. Heel realistisch, al zeg ik het zelf. Mijn collega was er behoorlijk zenuwachtig voor en ze was niet de enige, de hele ochtend kwam iedereen al binnen lopen om te vragen wat nu precies de bedoeling was en wat ze moesten doen. Toen dan eindelijk om 12.00 uur het alarm af ging (ik had een mega loei kabaal verwacht, maar het was eigenlijk een heel lullig piepje) werd het tijd om alle medewerkers op te bellen. Helaas deed de telefoon het niet (goede voorbereiding he!) en dat betekende dat er even een kleine vertraging op werd gelopen. Gelukkig maakte dit niet uit, want iedereen stond toch al met dikke jassen aan om de hoek te wachten. Toen de leidinggevende een telefoontje kreeg waar precies de brand bevond, was ze dit in haar zenuwen alweer vergeten toen ze de rest van haar collega’s wilde instrueren. Daarna werd er een grote ton tevoorschijn getoverd met allerlei tasjes die gebruikt worden om gasten te evacueren. Heel rustig werd de instructie van deze tasjes doorgelezen en voordat iedereen een taak had toegewezen gekregen waren we alweer 5 minuten verder. Ondertussen begon ik het vuur al onder mijn kont te voelen hoor! We waren allemaal al lang verbrand, als het op dit tempo door zou gaan. Gelukkig ging het daarna redelijk snel en was binnen een half uur iedereen geëvacueerd. Helaas hadden ze niet nagedacht over hoe het verder zou gaan en stond dus iedereen maar een beetje buiten voor zich uit te staren. Gelukkig mochten we 10 minuten later dan echt naar binnen en was de oefening afgelopen. Daarna werd er nog met alle managers een evaluatie gehouden. Het meest merkwaardige van deze evaluatie vond ik toch wel dat ze zeiden dat ze eerst eventjes aan moeten kloppen bij gasten, even wachten, en dan pas de deur open mogen doen. (Zou ik heel fijn vinden hoor, als ik lig te snurken met mijn oordopjes in en dus het alarm niet hoor, ze geduldig voor mijn deur blijven wachten.) O ja, en natuurlijk moesten ze ook gewoon aankloppen bij gasten die een ‘niet storen’ bordje voor de deur hebben hangen. (tja, niet storen betekend niet dat je ook niet gewaarschuwd wil worden)

Aangezien we het nu toch over mijn stage hebben, kan ik net zo goed meteen even verder gaan over mijn werk. Ik zit nog steeds bij het Guest Service Center en dit bevalt me prima. Op dit moment is het erg rustig, waardoor ik de kans krijg om ook voor school aan het werk te gaan. Tijd die ik prima kan gebruiken op dit moment aangezien de tijd begint te dringen.
Het werk dat ik doe op het Guest Service Center is kort gezegd de reserveringen van de volgende dag voorbereiden en allerlei gegevens invoeren van gasten. Het Guest Service Center bevind zich vlak achter de receptie en je doet dus eigenlijk alles wat met de receptie te maken heeft. Ook komen hier alle telefoontjes binnen van gasten. Deze telefoontjes mag ik meeluisteren met een koptelefoontje op en dat is erg grappig. Het is erg leuk om te horen wat gasten wel niet allemaal vragen en wat voor bizarre gevallen je rond hebt lopen.
Het meest bizarre geval was toch wel de mevrouw die deze week in het hotel logeert. Ik heb nog nooit zo iets meegemaakt. Zondagmorgen kwamen wij om 9 uur aan op het werk en onze collega kwam direct naar ons toe om te vertellen wat ze deze ochtend had meegemaakt. Er was een mevrouw naar de receptie gekomen om 3 wc-rollen te vragen en 4 scheermesjes. Deze scheermesjes had ze namelijk nodig aangezien ze heel veel haren had. Heel fijn om te weten mevrouw, maar dat hoef je echt niet te vertellen hoor. Niet veel later belt ze op om een bestelling bij de Room Service te doen. Ze wilde graag een tortilla, sandwiches, broodjes en 5 koffie. Ook wilde ze graag 4 flessen water van allemaal een ander merk. Op dat moment dacht ik al: wat een rare mevrouw. Maar ik kan je vertellen dat het nog gekker wordt. Later op de ochtend kwam ze weer langs bij de receptie met een briefje in haar hand met daarop haar excuses over haar gedrag en om het goed te maken gaf ze ons een doos chocolaatjes. Erg aardig van die mevrouw, maar je raadt het natuurlijk al, deze doos met chocolaatjes was al voor de helft leeggegeten. Ik kwam niet meer bij van het lachen. Hoe bizar is het dat je een doos chocolaatjes weggeeft waar je zelf de helft al uit hebt gegeten. Maar goed, het was lief bedoelt en volgens mij dacht mevrouw dat ze wel weer opnieuw een reeks met rare verzoeken kon gaan doen. Weer belde ze op, nu met de vraag of ze een WIFI code kon krijgen. Bij ons in het hotel is er internet, alleen moet je hiervoor betalen. Je kunt hierbij kiezen voor een uur (€5), een dag (€19) of een week (€40) internet. Mevrouw wilde graag voor een hele week internet kopen. Mijn collega attendeerde alleen deze mevrouw erop dat ze de volgende dag al weg ging, en het dus misschien handiger was om voor een dag internet te kopen. Dat wilde ze natuurlijk niet, ze kwam namelijk de 26e weer terug en dan was het mooi makkelijk dat ze dan alvast internet had.
Als zij dat wil, dan krijgt ze dat ook, hoe raar het ook is. Wel begonnen bij ons nog meer vraagtekens te komen, helemaal toen ze ’s middags met een chinees het hotel kwam binnenlopen met 4 enorme tassen vol met voedsel. Deze mevrouw is nota bene alleen, hoe wil ze al dat voedsel in godsnaam naar binnen krijgen? Daarna kwam ze nogmaals bij de receptie om mijn collega, die Bulgaars is, een briefje in de hand te drukken met allerlei Spaanse woorden en zinnen. Ze vroeg of zij die even in het Bulgaars wilde vertalen en als zij dat had gedaan, of ze dan eventjes langs het restaurant wilde gaan. In het hotel is een Aziatisch restaurant dus of het dan ook even vertaald kon worden in het Japans of Chinees. Maar natuurlijk mevrouw! Om het nog eventjes compleet te maken had ze ook nog 2 enorme zakken met kleding die ze graag gewassen wilde hebben door de wasserette. Hierbij had ze ook twee mega grote witte gewaden, het leken wel lakens, die gewoon helemaal oranje waren. Ik was natuurlijk de gelukkige die dit allemaal naar beneden mocht gaan dragen.
Als klap op de vuurpijl heeft ze uiteindelijk nog een paar nachten bijgeboekt waardoor ze nu 20 nachten in het hotel verblijft. Iedere nacht is €155 dus reken maar uit….

Van rare vrouwtjes over op een fantastisch personeelsfeest. (tja, het leven kan soms raar lopen)
Afgelopen maandag was het dan eindelijk zover, we hadden personeelsfeest. Om 20.00 uur kwamen wij het hotel binnen lopen op zoek naar de zaal waar we eerst zouden gaan eten. Nadat wij netjes onze jas hadden opgehangen, kregen wij direct een glas champagne in onze hand gedrukt. Zo, dit zou een leuk feestje worden, ik wist het zeker.
Nadat de laatste hand was gelegd aan de prachtig gedekte tafels en het super mooie buffet, mochten we naar binnen. Iedereen kreeg bij de ingang een nummertje die je goed moest bewaren voor de bingo later op de avond. Nadat iedereen een plekje had gevonden, ging de directeur van het hotel een woordje houden. Hij bedankte iedereen voor het afgelopen jaar, aangezien ze er twee heel zware jaren op hadden zitten en het dit jaar eindelijk weer een beetje de goede kant op ging. Daarnaast vertelde hij ook dat hij een prachtig kerstcadeau had gekregen en wel een renovatie voor het hele hotel. Hij heeft hiervoor, hou je vast, 200 miljoen euro gekregen! Helemaal fantastisch natuurlijk, maar wat een bedrag he! Ik moet ook zeggen dat het wel nodig is, een renovatie.
Daarna gingen we heerlijk eten. Ik heb nog nooit zoveel lekkere dingen bij elkaar gezien en zoveel ook! Eten en drinken in overvloed. Nadat we onze magen hadden gevuld (met de meest heerlijke tongstrelende biefstuk ooit) begon dan bijna de spannende bingo. Ik had al de hele avond vanuit mijn ooghoeken naar de hoek met cadeautjes gekeken en geprobeerd in te stralen dat nummer 23 vandaag het geluksnummer was. Helaas moest ik nog eventjes wachten, aangezien er eerst nog wat mensen werden gehuldigd die 35 jaar in hotel werken. Wat een tijd he 35 jaar! Maar het kan nog gekker hoor, er was zelfs een man die dit jaar 50 (!) jaar in het hotel werkt. Dat is gewoon de helft van je leven. Ik vond het wel ontroerend om te zien hoe deze man een staande ovatie kreeg van al het personeel en hoe geliefd hij is. Daarna werd er een filmpje gedraaid over zijn 50 jaar in het hotel. Heel erg leuk om te zien hoe het hotel er 50 jaar geleden uit zag.
Daarna was het dan eindelijk tijd voor de bingo. Er was een grote vaas waar alle nummertjes in zaten en er telkens eentje uit werd gehaald. De cadeaus die je kon winnen waren absoluut niet kinderachtig. Een kleine opsomming van de cadeaus: een mega grote tv, een laptop, een WII fit plus, 2 Nespresso koffie apparaten, een fiets, Ipod Nano en een heleboel flessen wijn. Daarna werden er ook nog 20 overnachtingen van hotels van Starwood uitgedeeld. Zenuwachtig dat ik was zat ik maar te wachten totdat ze eindelijk nummer 23 zouden gaan noemen.
Op een gegeven moment veerde ik op van mijn stoel, je raadt het al… mijn instralen had niets geholpen het was nummer 24. Helaas, ik ging met lege handen naar huis.
Tijd om te treuren was er niet want direct na de Bingo gingen de lampen uit en kwam er een show drumband de eetzaal binnen gelopen. Helemaal te gek hoe ze speelden en iedereen aan het dansen kregen. Uiteindelijk was het de bedoeling dat we achter hen aan naar de andere zaal liepen waar het feestgedruis pas echt goed los barstte.
Eenmaal in deze zaal werd de volumeknoop omhoog gedraaid en werd het tijd om alle calorieën die we net naar binnen hadden zitten werken en weer af te dansen. Want dat Spanjaarden van dansen hielden was me al bekend, maar dat het zo was had ik ook niet verwacht. Wat een super feest zeg. Drinken wat je maar wilt, managers die helemaal uit hun dag gaan (terwijl ze normaal strak in pak zitten) en zelfs de directeur die helemaal los gaat dat zelfs zijn blouse aan het eind van de avond niet meer netjes in zijn broek zat. Halverwege kwamen er ook nog twee halve strippers binnen. De man had niet meer aan dan een heel klein leren onderbroekje en de vrouw droeg een korset. In het begin was dit nog wel grappig, maar al gauw keek niemand echt meer naar hen uit en was de lol er al gauw van af.
Al met al was het echt het meest bizarre personeelsfeest wat ik ooit heb gemaakt en zal ik het nooit vergeten! Wat een top feest was het zeg! Toen we aan het eind de directeur gingen bedanken voor dit fantastische feest drukte hij ons wel op het hart dat wij dit niet in ons eindverslag mochten zetten…(nee hoor meneer! Niemand zal dit weten. Dus: mondje dicht!)
Moe maar voldaan gingen we rond 3 uur ons bedje in waar 3 uur later mijn wekker al weer ging. Ik mocht gewoon om 7 uur werken. Tja, het leven van een stagiaire gaat niet altijd over rozen, maar ik had het er zeker voor over.

Ja, ik had jullie gewaarschuwd voor een lang verhaal en ik ben dan ook bijna klaar. Nog een klein stukje en dan mag je weer ademhalen.

Het is alweer bijna kerstmis en dat betekend ook vaak kerstpakketten. Al onze collega’s hadden een super groot kerstpakket gekregen en ze zeiden al tegen ons dat wij vast en zeker ook wel iets kregen. Maar wij hadden nog steeds niets gehoord en ik ga ook niet vragen van he! Waar blijft mijn kerstpakket nou? Totdat Suzanne afgelopen dinsdag met toeval in contact kwam met degene die gaat over de kerstpakketten en hij haar even vertelde dat wij ook een kerstpakket hadden. Helemaal te gek natuurlijk, maar we hadden wel een klein probleempje: het pakket was nogal groot en zwaar en hoe kregen we dit nou naar huis. Ik dacht dat het nog wel mee zou vallen, maar nee hoor! Echt niet. Ik woon op nog 5 minuten van het hotel, maar onderweg zijn we wel 10 keer gestopt om even van hand te wisselen en om even te rusten. Het pakket was zeker 15 kilo en daarbij regende het ook nog een pijpenstelen en had ik dus in mijn andere hand een paraplu.
Maar eerlijk is eerlijk, het was het gezeul waard. Want wat een mega kerstpakket zeg! Ik zal even vertellen wat er allemaal wel niet in zit: 4 flessen wijn, een fles whisky, een fles champagne, heel veel vieze visdingetjes (daar hebben we onze huisgenoot blij meegemaakt) heel veel chocola, heel veel koekjes, ananas, perzik, worst, turron (soort spaanse noga) en nog veel meer. Je moet je voorstellen dat wij allebei zo’n pakket hebben gekregen en nog maar 3 weken in San Sebastian zitten. Ik zeg: dat worden een paar heel gezellige kerstdagen en een nog gezelliger nieuwjaar…

Kerst zou dit jaar wel heel anders worden. Hier kennen ze maar één kerstdag en daarnaast mag ik ook gewoon werken, iets wat ik niet heel erg vind hoor! Een kerstgedachte heb ik toch niet, met ongeveer 15 graden is dat volgens mij ook niet zo heel raar. Gelukkig bestaat er Skype en ga ik veel met het thuisfront Skypen om toch nog een beetje het kerstgevoel te creëren. En natuurlijk gaan Suzanne en ik er hier ook nog een feestje van maken. We hebben al kerstinkopen gedaan voor een fantastische kerstmaaltijd met gebakken aardappelen, bloemkool en een soort sateetje. (klinkt toch heerlijk?)
Naast het kerstpakket hebben wij nog een mooi kerstcadeautje gekregen: Geit is vanaf vandaag voor 2 weken naar huis! Wat een rust, want vorige week is ook Tomek vertrokken en dat betekent dat wij dus nog maar met z’n drieën in huis zijn. Heerlijk, we gaan er absoluut van genieten.

Nog maar 3 weekjes hier en dan kom ik alweer naar huis. Een rare gedachte hoor. Denk ook wel dat ik het hier een beetje ga missen, maar oh wat heb ik zin om naar huis te gaan. Hopelijk is al het sneeuw dan weggesmolten zodat wij zonder problemen en heelhuids Nederland kunnen bereiken.

Het spijt me voor het enorme verhaal, maar hopelijk heeft het bijgedragen aan een goed begin van de kerst en daarom wens ik iedereen bij deze een fantastische kerst toe en een nog gelukkiger, gezonder en fantastischer nieuwjaar!
Tot in 2011!!

Feliz Navidad y un prospero año Nuevo!

Muchos besos