Dag 7: Zondag 22 juli 2012 Praag

In de trein richting Praag was het erg rustig en aangezien onze coupé al voor de helft bezet was, gingen wij in een andere, lege coupé zitten. Deze trein was opgedeeld in allemaal cabines van 6 personen. Zo konden wij onze tassen, liefkozend hebben we ze al Agnes, Wilma en Rita genoemd, ook een eigen plekje geven.
Al op het station in Wenen waren wij erg melig. Vooral toen er een ieniemienie treintje voorbij kwam rijden hadden we het niet meer. In gedachten zagen we onszelf al in dat treintje richting Praag gaan. Compleet met eigen handbesturing. Het was dus maar goed dat we apart en gescheiden van de rest zaten, aangezien de flauwe grappen niet waren te houden en de lachsalvo’s steeds hogere decibellen bereikten.
Na 4,5 uur weer even gerelaxed te hebben in de trein, kwamen we aan op Praag Centraal Station. Het was inmiddels 23.15 uur en de bussen reden tot 24.00 uur en we hadden geen flauw idee hoe we precies met het openbaar vervoer moesten gaan. Vandaar dat we ervoor kozen om, na met een aantal super vriendelijke, behulpzame en geen engels-sprekende Tsjechen gesproken te hebben, de taxi te nemen.
Aangezien ze hier in Tsjechië geen euro’s maar kronen hebben, gingen we eerst nog geld pinnen. Ik wilde wel even pinnen en zonder te weten wat de koers is, toets ik het tweede bedrag van 4000 kronen in. Denkende dat dit zo’n 50 à 75 euro is. Maar toen we langs een bord liepen waar de koersen stonden vermeld, zagen we dat €1,- gelijk staat aan ongeveer 25 kronen. Dat houdt dus in dat ik meer dan €150 heb gepind. Blohond!!! Om niet eerst even te kijken en na te denken. Maar ja, dan hebben we in ieder geval genoeg voor ons drie voor de komende 2 dagen.
Eenmaal buiten hebben we een taxi aangehouden, het adres afgegeven (deze moest nog wel even worden opgezocht) en een prijs van max. 300 kronen afgesproken. (ongeveer 13 euro) Geen flauw idee of we niet gruwelijk genept werden, stapten we maar gewoon de taxi in om zo snel mogelijk bij het hotel te zijn. Ik zat voorin en hield angstvallig de meter en de tommie tom in de gaten. We hadden werkelijk geen flauw idee van waar we in Praag zaten, en bij het zien van de achterbuurt werden we toch wel even bang dat we kilometers buiten het centrum zouden zitten. In the middle of nowhere werden we voor het goede hotel afgezet. Gelukkig voor ons hadden ze, zoals gelezen, een 24 uurs receptie en konden we direct naar onze kamer.
Bij de receptie werd het beeld van de eeuwige chagrijnige Tsjechen weer recht gezet, ze konden dus best vriendelijk zijn. Overigens was ons taximannetje ook best vriendelijk. Hij wilde zelfs helpen bij het omdoen van mijn tas. Maar omdat ik het ook al zelf probeerde en we beide aan dezelfde hengsels trokken, zag ik voor de tweede keer die avond uit als een echt dom blondje…
Eenmaal in de kamer moesten we even wennen aan de oude meuk. De kamer heeft 2 aparte slaapkamers, met aparte sleutels, maar wel een gedeelde badkamer. De bedden liggen prima, alleen moet je niet te diep leunen, want dan heb je de veren in je huid staan. (en hierbij hebben we het niet over van die zalige donsveertjes)
Een goede nachtrust is dus ook hier weer mogelijk waardoor we morgen Praag kunnen zien. Wij zijn heel benieuwd want door alle verhalen, meestal niet heel positief, heb ik er niet heel hoge verwachtingen van.

Ondanks de uitstekende veren heerlijk geslapen. Pas om 09.00 uur werden we wakker, aangezien de wekker wel ingesteld was, maar niet aangezet.
Snel douchen zodat we nog voor 10.00 uur konden ontbijten. Na een prima ontbijtje weer naar boven verder klaar maken voor een bewolkte eerste dag Praag.
Er stond niet heel veel op de planning, dus we zouden wel zien wat we gingen doen en zien. Bij de receptie hadden we ondertussen al geïnformeerd hoe ver we van het centrum afzaten en hoe we door konden komen. We blijken op zo’n 20 minuten van de stad af te zitten met het openbaar vervoer. Dat is dus nog wel te doen.
Voor de lift was Anouk heel aandachtig de kaart aan het bestuderen, waardoor ze niet helemaal meekreeg dat wij al in de lift stonden. Voor ze het wist sloegen de liftdeuren weer dicht en stond Anouk met een heel verbaasd gezicht aan de andere kant van de liftdeuren. Robine en ik lagen binnen in de lift helemaal in een scheur, wat Anouk boven blijkbaar nog kon horen.
Eindelijk weer met z’n drieën buiten, moesten we op zoek naar tram nr. 7. Maar eenmaal bij de straat aangekomen was nergens een tram te bekennen, alleen maar een bus. Dus zonder te weten waar we precies naartoe gingen, zijn we de bus ingestapt voor een rondje Praag. Wonder boven wonder zagen we op een gegeven moment het metrostation en waren we nog goed gegaan ook.
Ondertussen hadden we bedacht dat we naar het oude centrum van Praag wilden om daar van alles te bekijken. Morgen zouden we dan wel een chilldagje houden, gezien het met onze tassen niet een heel goed plan is om veel te lopen.
Aangekomen bij de goede metrohalte zijn we via de Karelsbrug (een oude brug waar overal kraampjes op staan) naar het oude centrum gelopen. Dit centrum is gelegen op een heuvel en loopt dus heel stijl omhoog. We besloten om allereerst naar het hoogste puntje te gaan waar het Petrinpark is en een kleinere versie van de Eiffeltoren. Halverwege de enorme klim was het tijd om even op adem te komen en te genieten van het mooie uitzicht. Naast ons op een bankje zat de aardigste Tsjech die we tot dan toe hadden ontmoet. Deze man dacht dat we uit Denemarken kwamen (hoezo wij zijn multicultureel??!!) en hij vertelde dat het in juli vaak heel slecht weer is, maar dat gisteren het slechtste weer was met heel lage temperaturen. Gelukkig werd het vanaf morgen weer beter met temperaturen van rond de 30°C. Dat wordt dus een fijn chilldagje.
Weer helemaal uitgerust was het tijd voor het laatste, ergste stukje klimmen. Bij elke stap voelde ik mijn billen strakker worden en de spierpijn in mijn kuiten erger. Maar eenmaal boven vond ik het wel waard, vanaf hier was het uitzicht al prachtig en dan konden we ook nog de 300 meter hoge toren in. Om de billen nog strakker te maken zijn we met de trap gegaan. Nou, dat hebben we geweten…
Gelukkig was hier halverwege een rustpunt. Helemaal bovenop was de hele stad zichtbaar en verbaasde ik me erover hoe mooi Praag eigenlijk is.
Naar beneden is natuurlijk altijd een stuk gemakkelijker en tijdens het afdalen konden wij mensen nog een hart onder de riem steken voor de laatste meters omhoog.
Door deze grote inspanning hadden we trek gekregen en wilden we graag typisch Tsjechisch eten. Bij een tentje zagen we een soepje, een hoofdgerecht en een biertje voor 155 kronen. Ongeveer dus €6,-. Dat vonden wij een prima prijsje, alleen dat biertje was wat minder. Maar helaas, we konden alleen een biertje krijgen. Ondanks dat wij geen van allen bier lusten, vonden we dat we het dan maar gewoon moesten proberen. Bij een typisch Tsjechisch menu hoort nu eenmaal een echt Tsjechisch biertje. Dit beeld hebben we wel even vastgelegd; wij drieën met een biertje. Met name Anouks familie zou trots zijn. Het was ook nog best te drinken, beter dan een Grolsch biertje in ieder geval. (alvast sorry voor het vloeken!!)
Bij het soepje moesten we uitkijken dat het er niet uitvloog, want dat was toch wel een heeel klein beetje. Het hoofdgerecht smaakte goed, terwijl de mensen naast ons daar toch net iets anders over dachten.
Om de naar binnen gewerkte calorieën weer te verbranden, zijn we weer een stuk naar boven gelopen om naar de Praagse Burcht te gaan. Dit was niet bijzonder, dus zijn we direct doorgelopen naar de st. Vitus Kathedraal. Deze was van buiten mooier dan van binnen en aangezien het zonnetje doorgekomen was zijn we hier lekker van gaan genieten op een bankje tegenover de kerk. Heerlijk een uur lang mensen bekijken met je zonnebril op. (Daar komen ook heel wat geinige plaatjes (en praatjes) van..)
Hierna even fijn en schoon geplast in het koninklijk huis en daarna weer verder op onderzoek.
De gouden straatjes konden wij niet zomaar in, maar hier waren wel de goddelijke Tsjechische wafels te koop. Toen we ineens langs meters wijngaard liepen, liep het water van een heerlijk wijntje ons in de mond. Bij een gezellig en heel mooi gelegen wijncafeetje zijn we gestopt om daar tussen de wijnranken een hemels wit wijntje te drinken. Het weer werd steeds beter en Praag steeds mooier..
Na zowat alles in het oude deel gezien te hebben, gingen we door naar het nieuwe centrum. Dit centrum was enorm met heel veel winkels. Hier heeft Anouk dan ook de eerste aankoop gedaan van de vakantie; 2 Adidas vesten.
Met de trotse aankopen in de hand hebben we nog wat straatmuzikanten aangemoedigd, waarna het tijd werd om onszelf wat op te warmen. De temperatuur was ondertussen aardig gedaald en met de sandaaltjes en t-shirtjes was een theetje wel lekker.
Robine ging hier weer lekker op ouderwetse tour en nam de gouwe ouwe 4 formaggi pizza. Hier hebben we wel weer geleerd dat je alleen in Italië pizza moet eten…
Eenmaal weer onderweg naar het hotel stond ons weer een avontuur te wachten. De metro wisten we nog wel te vinden, maar aangezien we de heenweg de tram niet konden vinden, hadden we geen flauw idee bij welke halte we uit moesten stappen. Puur op de gok dus maar tram 7 in en goed op de uitkijk staan naar ons hotel.
Na 15 minuten in de tram gezeten te hebben, begonnen we ons af te vragen of we wel de goede kant op zouden gaan. Toch maar even de tramchauffeur vragen dus. En inderdaad, zoals we al hadden gedacht, we gingen de verkeerde kant op. Met de grootste lol de tram maar uitgestapt en aan de overkant weer ingestapt. Hier toch wel eerst even de chauffeur gevraagd waar we uit moesten stappen, maar net zoals de meeste Tsjechen was ook deze meneer met z’n verkeerde been uitgestapt. De Tsjechen weten kennelijk niet hoe ze moeten lachen, en zijn er ook niet echt van gediend als jij moet lachen. Zo probeerde Anouk in de metro de Tsjechen aan het lachen te krijgen door een liedje te zingen. Zomaar uit het niets klonken ineens de klanken van Anouk: “Ik heb drie haren op mijn borst, ik ben een beer”.
De poging voor de Tsjechen was mislukt, maar wij lagen op de grond..
Om toch nog voor het donker ons hotel te bereiken, stonden we nu weer goed op de uitkijk. De eerste 15 minuten hoefden we al niet op te letten, dat was een rondje van het huis. Daarna werd het kijken naar hoge gebouwen. En ja hoor, na ong. 25 minuten zagen we ons hotel liggen en konden we weer lekker op tijd ons bedje induiken.
Morgen alweer de laatste dag in Praag en daarna hebben we helaas nog maar één stop te gaan: Berlijn.
In Praag hebben we geleerd dat, ook al is een man 2 meter lang en heeft een paal een diameter van minstens een halve meter, je altijd dingen over het hoofd kan zien. Ditzelfde geldt voor opstaande stoepranden en afstapjes voor een kerk. Ook hebben we er geleerd dat je pizza in Italië moet eten en als je hulpvaardige, vriendelijke mensen wilt ontmoeten, je niet naar Tsjechië moet gaan.
Maar naast deze negatieve kanten is Praag me heel erg meegevallen en was ik positief verrast door de mooie stad.

Eten: Liberty
Robine: Pizza 4 formaggi
Apfelstrüdel
Anouk: Spaghetti al pesto
Flensje met bosvruchten (1/2)
Loreen: Ceasar salad
Flensje met bosvruchten (1/2)