Nederlandse pepernoten & Mexicaanse kranten...

Hola mis amigos!

Goh, en dan is het ineens 4 december. Dat betekent dat het morgen 5 december is en dus Sinterklaas. Dat betekent dat het over 20 dagen alweer kerst is, en over 27 dagen oudjaarsdag.
Gelijke tijd betekent dat ook dat ik over 6 weken het land van de tequila, de mariachis en de sombrero’s moet verlaten. Adios paradijs! Hola Nederland!
Gelukkig dat ik daar nog even niet aan hoef te denken en ik nog 6 weken volop ga genieten van al het moois wat Mexico mij nog te bieden heeft.
De afgelopen maand is er weer genoeg gebeurd waarvan ik jullie eens gezellig op de hoogte ga houden. Kruip dus maar snel onder de deken op de bank, en geniet van een warmtevol verhaal…

Allereerst hebben we natuurlijk ons eerste Nederlandse bezoek gehad. Wat is het toch bijzonder om mensen vanuit Nederland te mogen verwelkomen in ons eigen paradijsje.
Na weken van voorbereiden was het dan op 16 november eindelijk zover. De moeder van Dorinda en haar vriend kwamen voor 10 dagen in Mexico vakantie vieren en om Do natuurlijk dood te knuffelen.
Als verrassing zouden we ze opwachten bij het hotel. Gewapend met sambaballen en heel veel zenuwen stonden we al om half 4 klaar om ze een warm welkom te heten in Mexico.
Na 2 uur wachten raakte ons kleine beetje geduld helemaal op en begonnen we alle mogelijke rampscenario’s te bedenken. (en geloof mij; dat zijn er heel veel op dat moment!)
Ook de medewerkers van het hotel begonnen steeds gekker te kijken, aangezien we al bij 4 bussen vrolijk zwaaiend met onze sambaballen stonden. Helaas; elke keer voor Piet Jan snot.
Heel blij waren we dan ook toen er een Belgische bus aan kwam die ons vertelde dat ook de Nederlandse bus onderweg was en we ons dus geen zorgen hoefden te maken.
Pff.. dat was echt wel even een opluchting. Dit betekende dus dat ze in ieder geval niet de aansluiting hadden gemist, en ze ook niet als haaienvoer in de zee lagen.
Toen na 3 uur wachten eindelijk de bewuste Nederlandse Arke bus aan kwam, stonden we met knikkende knietjes en zweethandjes voor de zoveelste keer met onze sambaballen te schudden. Dit keer gelukkig niet voor niets.
Eenmaal op de kamer aangekomen snapten we waarom het mede zo lang had geduurd, de 10 kilo pepernoten en de 8 pakjes stroopwafels moesten toch wel even geïnspecteerd worden door de douane..
Heel gelukkig waren we met deze heerlijke Hollandse lekkernijen, maar zo mogelijk nog blijer was ik met het omarmen van mijn laptop. Want na 2,5 maand zonder, kan ik je vertellen dat het heel fijn is om weer een laptop in handen te hebben. De super lieve kaartjes met nog lievere teksten van het thuisfront, zorgden er wel voor dat ik even heel hard moest slikken…
Gewapend met een grote tas vol Hollands Glorie, gingen we terug naar ons hotel aangezien we de volgende dag genoeg tijd zouden hebben om bij te kletsen in het hotel van Jacqueline en Robert.

Die maandag was het tijd om ze de boel in Maroma eens te laten showen. Nadat ze officieel waren aangemeld en iedereen op de hoogte was gesteld van ons bezoek, konden we beginnen aan de rondleiding. Hierdoor kwam bij ons wel weer even het besef in wat voor paradijs wij leven.
Jacqueline en Robert waren meer dan verbijsterd door de pracht en praal van het resort en door alle verschrikkelijk lieve mensen. Alle managers kwamen langs om even een praatje te maken, en aan het eind van de dag mochten ze zelfs mee doen met de Cooking Class. (vergeet hierbij vooral de prachtige chef niet!!)
Donderdags waren wij door hen uitgenodigd om mee te gaan op excursie. Deze excursie begon in Cobá, een oude Maya stad vol ruïnes die wij in het begin van onze stage al hadden bezocht. Aangezien we nu met een Nederlandse gids rondgingen, kregen we direct ook nog even een lesje geschiedenis. Nadat we voor de tweede keer een van de grootste ruïnes hadden beklommen van Mexico, werden we in een fietstaxi naar de uitgang gereden om onze tour te vervolgen.
Onze volgende stop was een prachtige Cenote. Een Cenote is een natuurlijke waterbron die dit keer verstopt zat in een soort grot. Het water was heerlijk, waardoor we al onze viezigheid en zweetdruppels van ons af konden spoelen.
Na een Mexicaanse lunch, was Punta Laguna de laatste halte van onze tour. Punta Laguna is een natuurreservaat gevestigd in een typisch Mayaans dorpje.
In het natuurreservaat gingen we op zoek naar spinapen die leven in deze jungle. Al vrij snel hadden we ze gevonden, en ondanks dat ze hoog in de bomen slingerden, was het erg bijzonder om een keer wilde apen te hebben gezien.
Het allerlaatste gedeelte van de excursie was het meest indrukwekkende; we mochten op bezoek bij een echte Maya familie. Zo bijzonder om van dichtbij mee te maken hoe deze gezinnen leven met feitelijk niets. We werden zo vriendelijk verwelkomt door de oma van het gezin, dat op haar knieën tortilla’s voor ons aan het bakken was. De Maya’s slapen met 4 tot 6 man in hangmatten en hun huis bestaat uit enkel 4 palen en een dak. Het is dat je weet dat ze niet anders willen en ook niet anders gewend zijn, anders was ik met pijn in mijn hart vertrokken.
Met name de kindjes hebben mijn hart gestolen; vrolijk werd ik meegesleurd naar een hangmat waarin een baby van 3 weken oud lag te slapen. Helaas moesten we na een half uur deze prachtige plek verlaten. Al high fivend zijn we luid protesterend de bus weer in gestapt aangezien wij hier nog lang niet klaar waren.
Deze dag heeft heel veel indruk op mij gemaakt en heeft mij in laten zien dat Mexico zoveel meer te bieden heeft dan alleen een helderblauwe zee en prachtige stranden!

Naast de vele bezienswaardigheden, hebben we ook wel een heel bijzonder etentje gehad met 2 zeer invloedrijke mannen….
Het begon allemaal gewoon in ons resort. Twee heren van Oriënt Express, de keten waar Maroma bij hoort, kwamen langs om de gehele inventaris van Maroma te doen.
Dorinda had al contact met ze gehad en was uitgenodigd om haar tweede stage bij Charleston, Amerika, te doen. Aangezien het rustig was in het hotel, en Lucas en Felipe erg druk waren, besloten we ze te helpen.
Op alle meubels van het gehele hotel, werd een stickertje geplakt om de volgende keer de inventaris een stuk gemakkelijker te maken.
Al grappend, althans dat dachten wij, werden we uitgenodigd voor een biertje aan het eind van de dag. Niet veel later werd ons gevraagd hoe laat we dan die avond naar Playa zouden gaan om samen wat te gaan eten. Huh? Naar Playa? Voor een etentje? Dat slaan wij natuurlijk niet af met twee belangrijke mannen van de zakenwereld. (Ik heb op school namelijk altijd geleerd dat je je contacten op de juiste manier in moet zetten!)
Om half 8 stonden we klaar voor de lobby om met deze heren wat te gaan eten. Natuurlijk hadden we kunnen bedenken dat het geen McDonalds werd, en dus zaten we niet veel later in een poepchic restaurant te nippen aan onze rode wijn en te eten van de kakelverse vis. Natuurlijk hadden we ook kunnen bedenken dat we niets hoefden te betalen, maar de 3 flessen wijn en de dure gerechten zorgden er al snel voor dat de rekening hoog op liep…
Aangezien dit voor Felipe en Lucas de eerste keer in Playa was, vonden ze dat ze ook nog wat van het nachtleven van Playa moesten zien (even voor de goede orde: Felipe is de 50 al lang gepasseerd en ook Lucas is niet veel jonger dan 30 jaar…) Wij vonden het wel heel geinig en hadden de grootste lol.
Eenmaal weer in de taxi moesten we vlak voor de ingang van het resort nog even stoppen; onze Felipe was het allemaal niet meer gewend om zoveel te drinken en moest toch echt even uit de taxi om een plasje te plegen! Hahaha! Wij moesten zo hard lachen en meneer schaamde zich dood.
Natuurlijk hadden we ook kunnen bedenken dat het alles behalve slim is om zomaar met ‘gasten’ de taxi in te stappen.. De dag erna hadden we dan ook een rapport aan onze broek hangen…
Het was niet zozeer fout wat we gedaan hadden, het zag er alleen een beetje fout uit. Gelukkig waren ze niet boos, en moesten ze er stiekem heel hard om lachen dat wij blonde dozen dit weer uit kunnen voeren!

Vaste rubriek tijdens mijn reisverhalen zijn onze fantastische verhalen die we elke keer maar weer gooien op onze haarkleur. En zoals dat hoort bij een vaste rubriek, ontbreekt die ook dit keer niet tijdens het verslag!
Zo hadden we vorige maand een voetbaltoernooi met alle vrouwen van het hotel. Alleen dat is op zich al genoeg om een beeld te scheppen, maar ik kan je vertellen dat het nog mooier werd.
De vrouwen, inclusief managers op leeftijd, werden verdeeld in 2 groepen (ja duh!!) en daar gingen we. Op onze manier huppelden we richting de bal en helemaal verheugd waren we als dan ook de trap nog raak was. Na mate het spel vorderde, werden we steeds fanatieker en begon iedereen het ook steeds leuker te vinden.
Ik zat helemaal in het spel en liep (met bal!!) richting het doel om mijn slag te slaan en het eerste goal voor mijn team te maken. Helaas, een meter voor het doel stoof ik met mijn gezicht het zand in. Daar lag ik hoor, languit in het zand, een meter voor het goal voor de ogen van al mijn mannelijke (!) collega’s. YEAHH! Zoals de meeste mensen mij wel kennen, vond ik dit alleen maar heel erg grappig en kon ik niet meer stoppen met lachen. Alles vond ik op dat moment hilarisch, van de rare huppeltjes in het zand, tot de valpartijen van mijn collega’s. Toen per ongeluk toch nog een goal voor ons team werd gemaakt was de vreugde dan ook heel groot. Helaas mocht dit niet baten en hebben we 1-4 verloren….

Naast het feit dat ik geleerd heb ik dat ik beter niet meer kan voetballen (aangezien dat ook heel slecht voor je rug is!), hebben we ook geleerd dat je als je make-up koopt voorzichtig moet zijn en goed moet lezen wat er op de verpakking staat.
Afgelopen week gingen we namelijk op pad om wat boodschappen te doen voordat we eindelijk Magic Mike in de bios gingen bekijken (voor alle vrouwen die deze nog niet gezien hebben! GAAAAA! Het is een waanzinnig slecht verhaal, maar die lichamen! MMMM.. Weerzinwekkend gewoon!)
Dorinda was op zoek naar zwarte oogschaduw, maar vond het in een winkeltje ietwat te duur voor 30 pesos (minder dan 2 euro). Ik vond dat eigenlijk een beetje zielig en besloot hierop een potje op de grond te gooien, helaas was dit niet helemaal de goeie kleur, maar aangezien het potje wel kapot was werd ik geacht het te betalen! De mevrouw in de winkel begreep niet helemaal waarom wij dit nu zo grappig vonden… (Uiteraard was dit niet bewust gebeurd!)
Eenmaal in de supermarkt zag Dorinda wel een mooie kleur lipgloss. Echter, een andere verpakking was net ietsje mooier waardoor ze besloot die te kopen.
Toen we de kleur gingen bekijken, zagen we dat er toch wel een heel gek kwastje aan zat dat verdomd veel leek op het kwastje van een nagellak.
Hikkend van het lachen probeerde ik nog net op tijd te vertellen dat het dan ook nagellak was in plaats van lipgloss…. Ik zag gewoon al helemaal voor me hoe de nagellak op haar lippen werd gesmeerd. (Geeft niets hoor schat, we hebben allemaal onze tekortkomingen..)

Onze vaste taxichauffeur Hugo had vorige week ook nog een verrassing voor ons. Toen we de taxi instapten gaf hij ons een krantenartikel van Halloween. Eerst begrepen we niet zo goed wat wij hiermee moesten, maar toen we goed keken zagen wij onze koppen linksonder op de pagina staan! En het is niet zomaar een lullig krantje hoor, nee het is de krant van de staat Quintana Roo. Een beetje te vergelijken als bij ons De Gelderlander.
Ergens konden we het ons nog wel herinneringen dat er inderdaad een fotograaf op ons afstapte die een foto maakte en onze namen vroeg. We vonden het niet nodig dat ze onze echte namen wist, en dus zei Do maar dat we Lisa en Esmee Huizinga heetten.
‘Onze’ voornamen zijn nog goed overgenomen, maar de achternaam is verbasterd tot Hoisirina.
Hartstikke leuk toch? Want zoals mijn mama al zei; toch knap dat wij het voor elkaar krijgen om in de Mexicaanse krant te komen en het niet eens om drugs gaat!

Gisteren was ik voor één dag Personal Assistant van Dorinda en Diego. Zij hadden namelijk vanuit de Hospitality een fotoshoot voor een magazine dat gemaakt wordt voor Maroma.
Dit magazine is bedoeld om meer tours te gaan verkopen en dus werden Diego en Dorinda omgetoverd tot model voor 1 dag.
De eerste shoot werd gemaakt met een helikopter. Alleen wat niemand verwacht had, was dat deze shoot ook daadwerkelijk vanuit de helikopter gemaakt werd. Dus daar gingen ze hoor; rondjes vliegend om Maroma. Een klein beetje jaloers was ik natuurlijk wel, maar ik vond het al super leuk om foto’s en filmpjes te maken voor onze eigen collectie.
Daarna werden er nog ‘gewone’ foto’s gemaakt op het strand en voor de lobby, waarbij ik er was voor de nodige handige hulp! Schuifje voor het haar hier en een spraytje voor de muggen daar; Loreen was weer ouderwets goed voorbereid!
’s Avonds was er nog een shoot bij een typische Mayaanse setting. Dit wilde ik natuurlijk ook wel zien, maar aangezien we moesten wachten totdat het donker werd, kon ik net zo goed eerst nog even hardlopen en douchen.
Dus daar stond ik dan; met natte haren, geen make-up op en gewoon een chill outfit aan, aan de kant te kijken. De fotograaf vond het natuurlijk juist op dat moment een fantastisch plan dat ook ik op de foto ging. Afgezien van het feit dat ik al niet zo dol ben op foto’s, voelde ik me ook nog eens compleet ongemakkelijk in mijn tokkie outfit, aangezien iedereen enorm zijn best had gedaan om er op en top uit te zien voor de shoot.
Uiteindelijk kon ik er wel om lachen en was het toch wel een hele belevenis om dit zo mee te maken. Volgens mij worden de foto’s prachtig en kan ik niet wachten om ze allemaal terug te zien. Het heerlijke diner aan het eind maakte het 2 uur wachten wel weer helemaal goed!

Op mijn stage gaat ook nog steeds alles op rolletjes. Ik ben een beetje klaar met het werken achter de receptie, maar gelukkig mag ik nu veel tijd besteden op kantoor waar ik fijn achter mijn eigen laptop kan beginnen aan mijn schoolopdrachten. Want ook hier heb ik nog maar 6 weken voor, wat betekent dat ik keihard aan de bak moet!
Met mijn collega’s heb ik een super leuke band opgebouwd en ik kan dan ook niet wachten tot het personeelsfeest op 20 december. Dat wordt vast en zeker een feest om nooit te vergeten!

Dat de eerste sneeuwberichten alweer uit Nederland komen, doen mij beseffen dat de winter toch echt in aantocht is en dat het heel erg afzien wordt als ik straks terug ben.
Daarom wens ik jullie bij deze heel veel warmte toe en hoop ik dat de winter niet al te straf wordt, maar dat de kerst wel traditioneel wit wordt!

Heel veel liefs y muchos besos!