Mi última historia
Door: loreentekronnie
Blijf op de hoogte en volg Loreen
05 Februari 2011 | Spanje, San Sebastián
Lieve allemaal,
Wauw! Ik realiseerde me dat ik alweer bijna een maand thuis ben en dat ik nog niet eens mijn laatste verslag heb geplaatst.
Nu ik dit verslag aan het schrijven ben, besef ik ineens hoe snel mijn stage ging en dat ik echt een super tijd heb gehad. Natuurlijk was het heerlijk om weer naar huis te gaan en om iedereen weer te zien, maar tegelijkertijd sluit je nu wel echt een periode af. Want ondanks dat ik heus wel een keer mijn stage vervloekte of ontzettend graag naar huis wilde, heb ik een fantastische stage gehad en heb ik ervaringen opgedaan die niemand ooit meer van mij af kan pakken.
Ik mis zeker de heerlijke zon, het strand, de lieve, mooie mensen en natuurlijk mijn fantastische collega’s, maar mijn thuiskomst had ik niet anders gewild en was echt een totale verrassing.
Om het allemaal een beetje tot een logisch verhaal te maken zou ik beginnen bij, hoe kan het ook anders, het begin.
Vrijdag 14 januari 2011 was het zover, om 20.30 uur zouden wij in het vliegtuig zitten naar Düsseldorf om rond 22.40 uur te landen.
Dinsdag hadden wij onze laatste stagedag en dat betekende dat we nog 2 dagen hadden om leuke dingen te doen (lees: vooral eindelijk uitslapen) en om van iedereen afscheid te nemen. Heel raar, maar tegelijk ook fijn om een periode goed af te sluiten.
Woensdag zat het weer een beetje tegen en daarom hebben we die dag eerst heerlijk uitgeslapen om daarna ergens wat te gaan ontbijten. (of nou ja, lunchen) Nadat we onze magen volgepropt hadden zijn we naar het aquarium gegaan. Nadat we hier een kleine geschiedenis hadden gezien van San Sebastián en de meest vreemde vissen ons aan hebben gestaard, zijn we weer richting ons eigen appartementje gegaan om hier onze een na laatste maaltijd te bereiden. Om alvast in Hollandse sferen te komen, werden het overheerlijke Oer-Hollandse pannenkoeken. Wat een hoogstaand niveau he!
Donderdag was het weer een stuk beter en daar hebben we gretig gebruik van gemaakt. Vandaag hadden we afgesproken om de laatste spulletjes in het hotel op te halen en af te geven en om definitief afscheid te nemen van iedereen. Dit laatste was vooral heel gek en het drong ook nog helemaal niet tot me door. Ik had het idee dat ik gewoon de volgende dag in m’n apepakkie heel vrolijk ‘Hola! Buenos días’ ging roepen.
Nadat we iedereen dag hadden gezegd en gekust, (tja, Spanjaarden) zijn we nog even wat gaan drinken in de warme zon. Heerlijk!
Daarna was het eigenlijk alweer tijd om eten te gaan koken, dit keer geen Hollandse specialiteiten maar echt Spaanse boontjes, sate en aardappels.
Dinsdag had ook onze grootste vriendin weer intrek genomen in ons huis en daarmee was het gezelschap weer eventjes compleet. Wat een gezelligheid toch weer. Direct de eerste avond kwamen dan ook de eerste irritaties alweer boven drijven. Zo trokken allemaal onaangename geuren mijn neus binnen en waren er overal in het huis weer niet nader te verklaren etensresten te vinden. Omdat het nog maar voor 3 daagjes was heb ik me keurig gedragen en mijn frustraties binnen weten te houden. Gelukkig hadden Suzanne en ik elkaar nog om af en toe eventjes lekker te zeuren.
Wat ik volgens mij ook nog helemaal niet verteld had is dat wij op oudejaarsdag de twee poesjes van boven in ons huisje kregen. (die van de sojamelk) Blijkbaar gingen zij op vakantie en mochten wij oppassen op de twee poesjes. Daniel, onze Spaanse huisgenoot, had hier niets over gezegd en het kwam voor ons dan ook als een totale verrassing. Gelukkig voor hem hadden wij er geen probleem mee en vonden we het eigenlijk wel leuk. De eerste paar dagen. Daarna hadden we al heel gauw door dat het helemaal niet van die lieve kittens waren, maar dat het eigenlijk gewoon rotbeesten waren. Waar ik de eerste dag nog vertelde dat ik ook graag van die poesjes wilde (ik wist dat ik vooral mijn vader hier heel blij mee zou maken) zei ik twee dagen later al heel gauw dat ik nooit, maar dan ook nooit poezen neem. Tenzij ze zo tam en lief zijn dat ze gewoon alleen kunnen zijn. Want deze heel lief ogende poesjes waren eigenlijk gewoon echt tijgers. De eerste dag hadden ze het al voor elkaar gekregen om de hele boel te verbouwen en om alles om te gooien wat enigszins omgooibaar was. De tweede dag werd niet alleen de woonkamer aan een inspectie onderworpen, maar ook de keuken, de badkamer en de toilet kwamen er niet onderuit. De derde dag waren ze erachter gekomen hoe ze de deurklink open konden maken en zo dus ongestoord door het huis konden lopen. Nou ja ongestoord… Nadat ze ook de deur van onze kamer hadden opengemaakt was voor mij de maat vol en heb ik samen met Daniel, hoe dieronvriendelijk ook, de deurklink met tape vast getapet. Zo konden ze niet zomaar meer ontsnappen uit de woonkamer.
God, wat dwalen we toch weer af, waar was ik gebleven? Oh ja, onze vertrek dag, vrijdag.
Als een klein kind die niet kan wachten op haar verjaardag, heb ik die nacht bijna niet kunnen slapen en was ik al om 8 uur klaarwakker. Om half 10 kon ik echt niet meer in bed liggen en ben ik maar vast begonnen met het opruimen van mijn spullen. Vandaag was het weer nog mooier dan de dag ervoor, dus ons plan was om zo snel mogelijk onze koffers inpakken en opruimen en om daarna de laatste dag te genieten van het prachtige weer in Spanje.
Tegen één uur hadden we alles opgeruimd en zaten de koffers wonder boven wonder dicht. Tijd dus om te gaan genieten van de laatste uurtjes in Spanje. Ik moet zeggen dat deze goed te doen waren in de zon aan het strand.
Om vier uur was het tijd om weer terug te gaan naar ons appartement en om onze koffers te pakken en een taxi te nemen naar de bushalte om naar het vliegveld te gaan.
Alles ging perfect, totdat we even wat gingen drinken in het cafeetje van het vliegveld. Suzanne ging wel even wat drinken halen en ik zag het gewoon mis gaan. Op het moment dat ze de glazen op tafel zet valt het hele cola glas in mijn schoot. Tja, daar zit je dan, vlak voor vertrek met een kletsnatte cola pikbroek, schoenen en tas. Godzijdank was ik zo slim om niet mijn witte broek aan te doen en bleef de schade nog binnen de perken. Om 8 uur was het tijd om te gaan boarden. Om niet hetzelfde scenario te krijgen als de heenweg, zijn we ruim op tijd naar de wc gegaan en waren we mooi op tijd in de vertrekhal. Eenmaal in de vertrekhal aangekomen waren we wel verbaasd over het aantal mensen dat om ons heen zat; ong. 15. Hebben wij nu de verkeerde vertrekhal?, zijn we te vroeg? Of zitten we echt met maar zo weinig in het vliegtuig? We zouden het wel zien. Om iets over 8 mochten we het vliegtuig in en bleek het inderdaad maar voor minder dan de helft vol te zitten. Ik telde minder dan 30 mensen. Ach ja, wat maakte het mij ook uit, als ik maar in Düsseldorf zou komen. Eenmaal in de lucht vertelde onze piloot dat onze reis 1 uur en 50 minuten zou duren. Ik dacht dat hij een foutje maakte, aangezien op onze reisinformatie stond dat de reis 1 uur en 70 minuten zou duren en dat wij om 22.40 uur zouden landen. Niet veel later vertelde hij dat we eerder aan zouden komen aangezien we wind mee hadden. Zoiets heb ik werkelijk nog nooit gehoord. Ik dacht direct aan het thuisfront dat waarschijnlijk niets wist van deze onverwachte vroege vlucht en hoopte maar dat ze op tijd zouden zijn. Maar omdat het vliegtuig ook nog maar 30 passagiers had en onze koffers behoorlijk zwaar waren, hadden we ook binnen de kortste keren onze koffer te pakken en moesten we dus al op weg naar de ontvangsthal. Een beetje gênant stonden we daar in ons eentje om ons heen te kijken op zoek naar bekenden. Niet veel later kwamen onze beide families aangelopen die behoorlijk verbaasd waren ons nu al te zien. Ik was heel blij om ze allemaal weer te zien en vond het heel erg leuk dat ook mijn tante en Sharon mee waren gekomen.
Helaas was hun plannetje een beetje mislukt, ze hadden allemaal mooie spandoeken gemaakt die dus niet echt tot hun recht kwamen. Voor de vorm zijn we er toch nog mee op de foto gegaan, aangezien het natuurlijk super leuk was dat ze zo hun best voor ons hadden gedaan. Na wat gedronken te hebben met z’n allen, werd het tijd om afscheid te nemen van Suzanne en voor het eerst in 5 maanden alleen thuis te slapen.
Eenmaal thuis aangekomen was het pikkedonker. Ik dacht dat Hessel samen met een vriendje alle lampen uit had gedaan om een grapje uit te halen en daarom liep ik ook zo de keuken in. Twee tellen later springen mijn allerliefste vriendinnetjes vanachter het aanrecht met confetti knallers. Ik schrok me helemaal dood en had dit nooit verwacht. Ik was helemaal sprakeloos en ontroerd door hun verrassing. Nadat ik bijgekomen was van de schrik ging ik eens even goed kijken en zag dat ze werkelijk alles hadden onder gestrooid met confetti, de vloer, de tafels, alles zat onder de confetti. Ook hadden ze overal foto’s van mij opgehangen en hingen er overal slingers. Ik vond het fantastisch. Moe maar voldaan ging ik naar mijn eigen bed, met een echt dekbed en een heerlijk kussen. Wat had ik dit gemist zeg.
Zaterdags was er groot feest bij ons thuis, dus daar zouden we nog wat voorbereidingen voor moeten treffen. Het feest was een groot succes en super gezellig. Natuurlijk ook heel leuk om iedereen weer te zien en te merken dat er eigenlijk niets veranderd is sinds ik weg ben geweest. Het voelde direct ook weer heel vertrouwd om thuis te zijn en iedereen weer om me heen te hebben.
Ja, Spanje was een groot avontuur waar ik met veel plezier op terug kijk en wat ik nooit had willen missen. Ondanks dat de afstand niet zo groot is merk je toch een aantal cultuurverschillen.
Zo zijn Spanjaarden veel meer buiten en doen ze veel meer met elkaar. Vooral oudere mensen zijn hier nog heel actief en spreken geregeld af in een café om wat te drinken of om gezellig te kaarten. Ook heel normaal is om gezellig op het strand met elkaar af te spreken en daar te gaan picknicken. Daarnaast zien de oude vrouwtjes er daar zo mooi uit met hun gekapte haren, hun piekfijn in orde make-up en lopen ze op hakken waar modellen nog moeite mee zouden hebben. Dat zal je in Nederland niet gauw aantreffen.
Mañana, mañana, is hun motto. Gebeurt het vandaag niet, dan morgen wel en afspraken liggen hier niet zo nauw. Men is veel relaxter en ze zullen niet zo snel in de stress raken.
Maar eenmaal gedrenkt zijn in Nederlands bloed, zal je dat ook niet snel kwijtraken en ben ik toch echt wel verknocht aan Nederland en zal ik echt niet zonder onze stamppotten, ruimte en nuchterheid kunnen. “Ik hou van Holland” is op mijn lijf geschreven en dit zal altijd zo blijven…
Ik wil iedereen heel erg bedanken die mij het afgelopen half jaar heeft gevolgd. Ik ben onwijs blij met alle lieve kaartjes, berichten, emails, Skype momenten en wat al niet meer. Zonder jullie zou ik die 5 maanden niet zo goed zijn doorgekomen.
Heel veel liefs y muchos besos
Ps. Volgens mijn fortune cookie zou mijn geheime aanbidder zich binnenkort laten zien. Ik ben heel benieuwd…..
Wauw! Ik realiseerde me dat ik alweer bijna een maand thuis ben en dat ik nog niet eens mijn laatste verslag heb geplaatst.
Nu ik dit verslag aan het schrijven ben, besef ik ineens hoe snel mijn stage ging en dat ik echt een super tijd heb gehad. Natuurlijk was het heerlijk om weer naar huis te gaan en om iedereen weer te zien, maar tegelijkertijd sluit je nu wel echt een periode af. Want ondanks dat ik heus wel een keer mijn stage vervloekte of ontzettend graag naar huis wilde, heb ik een fantastische stage gehad en heb ik ervaringen opgedaan die niemand ooit meer van mij af kan pakken.
Ik mis zeker de heerlijke zon, het strand, de lieve, mooie mensen en natuurlijk mijn fantastische collega’s, maar mijn thuiskomst had ik niet anders gewild en was echt een totale verrassing.
Om het allemaal een beetje tot een logisch verhaal te maken zou ik beginnen bij, hoe kan het ook anders, het begin.
Vrijdag 14 januari 2011 was het zover, om 20.30 uur zouden wij in het vliegtuig zitten naar Düsseldorf om rond 22.40 uur te landen.
Dinsdag hadden wij onze laatste stagedag en dat betekende dat we nog 2 dagen hadden om leuke dingen te doen (lees: vooral eindelijk uitslapen) en om van iedereen afscheid te nemen. Heel raar, maar tegelijk ook fijn om een periode goed af te sluiten.
Woensdag zat het weer een beetje tegen en daarom hebben we die dag eerst heerlijk uitgeslapen om daarna ergens wat te gaan ontbijten. (of nou ja, lunchen) Nadat we onze magen volgepropt hadden zijn we naar het aquarium gegaan. Nadat we hier een kleine geschiedenis hadden gezien van San Sebastián en de meest vreemde vissen ons aan hebben gestaard, zijn we weer richting ons eigen appartementje gegaan om hier onze een na laatste maaltijd te bereiden. Om alvast in Hollandse sferen te komen, werden het overheerlijke Oer-Hollandse pannenkoeken. Wat een hoogstaand niveau he!
Donderdag was het weer een stuk beter en daar hebben we gretig gebruik van gemaakt. Vandaag hadden we afgesproken om de laatste spulletjes in het hotel op te halen en af te geven en om definitief afscheid te nemen van iedereen. Dit laatste was vooral heel gek en het drong ook nog helemaal niet tot me door. Ik had het idee dat ik gewoon de volgende dag in m’n apepakkie heel vrolijk ‘Hola! Buenos días’ ging roepen.
Nadat we iedereen dag hadden gezegd en gekust, (tja, Spanjaarden) zijn we nog even wat gaan drinken in de warme zon. Heerlijk!
Daarna was het eigenlijk alweer tijd om eten te gaan koken, dit keer geen Hollandse specialiteiten maar echt Spaanse boontjes, sate en aardappels.
Dinsdag had ook onze grootste vriendin weer intrek genomen in ons huis en daarmee was het gezelschap weer eventjes compleet. Wat een gezelligheid toch weer. Direct de eerste avond kwamen dan ook de eerste irritaties alweer boven drijven. Zo trokken allemaal onaangename geuren mijn neus binnen en waren er overal in het huis weer niet nader te verklaren etensresten te vinden. Omdat het nog maar voor 3 daagjes was heb ik me keurig gedragen en mijn frustraties binnen weten te houden. Gelukkig hadden Suzanne en ik elkaar nog om af en toe eventjes lekker te zeuren.
Wat ik volgens mij ook nog helemaal niet verteld had is dat wij op oudejaarsdag de twee poesjes van boven in ons huisje kregen. (die van de sojamelk) Blijkbaar gingen zij op vakantie en mochten wij oppassen op de twee poesjes. Daniel, onze Spaanse huisgenoot, had hier niets over gezegd en het kwam voor ons dan ook als een totale verrassing. Gelukkig voor hem hadden wij er geen probleem mee en vonden we het eigenlijk wel leuk. De eerste paar dagen. Daarna hadden we al heel gauw door dat het helemaal niet van die lieve kittens waren, maar dat het eigenlijk gewoon rotbeesten waren. Waar ik de eerste dag nog vertelde dat ik ook graag van die poesjes wilde (ik wist dat ik vooral mijn vader hier heel blij mee zou maken) zei ik twee dagen later al heel gauw dat ik nooit, maar dan ook nooit poezen neem. Tenzij ze zo tam en lief zijn dat ze gewoon alleen kunnen zijn. Want deze heel lief ogende poesjes waren eigenlijk gewoon echt tijgers. De eerste dag hadden ze het al voor elkaar gekregen om de hele boel te verbouwen en om alles om te gooien wat enigszins omgooibaar was. De tweede dag werd niet alleen de woonkamer aan een inspectie onderworpen, maar ook de keuken, de badkamer en de toilet kwamen er niet onderuit. De derde dag waren ze erachter gekomen hoe ze de deurklink open konden maken en zo dus ongestoord door het huis konden lopen. Nou ja ongestoord… Nadat ze ook de deur van onze kamer hadden opengemaakt was voor mij de maat vol en heb ik samen met Daniel, hoe dieronvriendelijk ook, de deurklink met tape vast getapet. Zo konden ze niet zomaar meer ontsnappen uit de woonkamer.
God, wat dwalen we toch weer af, waar was ik gebleven? Oh ja, onze vertrek dag, vrijdag.
Als een klein kind die niet kan wachten op haar verjaardag, heb ik die nacht bijna niet kunnen slapen en was ik al om 8 uur klaarwakker. Om half 10 kon ik echt niet meer in bed liggen en ben ik maar vast begonnen met het opruimen van mijn spullen. Vandaag was het weer nog mooier dan de dag ervoor, dus ons plan was om zo snel mogelijk onze koffers inpakken en opruimen en om daarna de laatste dag te genieten van het prachtige weer in Spanje.
Tegen één uur hadden we alles opgeruimd en zaten de koffers wonder boven wonder dicht. Tijd dus om te gaan genieten van de laatste uurtjes in Spanje. Ik moet zeggen dat deze goed te doen waren in de zon aan het strand.
Om vier uur was het tijd om weer terug te gaan naar ons appartement en om onze koffers te pakken en een taxi te nemen naar de bushalte om naar het vliegveld te gaan.
Alles ging perfect, totdat we even wat gingen drinken in het cafeetje van het vliegveld. Suzanne ging wel even wat drinken halen en ik zag het gewoon mis gaan. Op het moment dat ze de glazen op tafel zet valt het hele cola glas in mijn schoot. Tja, daar zit je dan, vlak voor vertrek met een kletsnatte cola pikbroek, schoenen en tas. Godzijdank was ik zo slim om niet mijn witte broek aan te doen en bleef de schade nog binnen de perken. Om 8 uur was het tijd om te gaan boarden. Om niet hetzelfde scenario te krijgen als de heenweg, zijn we ruim op tijd naar de wc gegaan en waren we mooi op tijd in de vertrekhal. Eenmaal in de vertrekhal aangekomen waren we wel verbaasd over het aantal mensen dat om ons heen zat; ong. 15. Hebben wij nu de verkeerde vertrekhal?, zijn we te vroeg? Of zitten we echt met maar zo weinig in het vliegtuig? We zouden het wel zien. Om iets over 8 mochten we het vliegtuig in en bleek het inderdaad maar voor minder dan de helft vol te zitten. Ik telde minder dan 30 mensen. Ach ja, wat maakte het mij ook uit, als ik maar in Düsseldorf zou komen. Eenmaal in de lucht vertelde onze piloot dat onze reis 1 uur en 50 minuten zou duren. Ik dacht dat hij een foutje maakte, aangezien op onze reisinformatie stond dat de reis 1 uur en 70 minuten zou duren en dat wij om 22.40 uur zouden landen. Niet veel later vertelde hij dat we eerder aan zouden komen aangezien we wind mee hadden. Zoiets heb ik werkelijk nog nooit gehoord. Ik dacht direct aan het thuisfront dat waarschijnlijk niets wist van deze onverwachte vroege vlucht en hoopte maar dat ze op tijd zouden zijn. Maar omdat het vliegtuig ook nog maar 30 passagiers had en onze koffers behoorlijk zwaar waren, hadden we ook binnen de kortste keren onze koffer te pakken en moesten we dus al op weg naar de ontvangsthal. Een beetje gênant stonden we daar in ons eentje om ons heen te kijken op zoek naar bekenden. Niet veel later kwamen onze beide families aangelopen die behoorlijk verbaasd waren ons nu al te zien. Ik was heel blij om ze allemaal weer te zien en vond het heel erg leuk dat ook mijn tante en Sharon mee waren gekomen.
Helaas was hun plannetje een beetje mislukt, ze hadden allemaal mooie spandoeken gemaakt die dus niet echt tot hun recht kwamen. Voor de vorm zijn we er toch nog mee op de foto gegaan, aangezien het natuurlijk super leuk was dat ze zo hun best voor ons hadden gedaan. Na wat gedronken te hebben met z’n allen, werd het tijd om afscheid te nemen van Suzanne en voor het eerst in 5 maanden alleen thuis te slapen.
Eenmaal thuis aangekomen was het pikkedonker. Ik dacht dat Hessel samen met een vriendje alle lampen uit had gedaan om een grapje uit te halen en daarom liep ik ook zo de keuken in. Twee tellen later springen mijn allerliefste vriendinnetjes vanachter het aanrecht met confetti knallers. Ik schrok me helemaal dood en had dit nooit verwacht. Ik was helemaal sprakeloos en ontroerd door hun verrassing. Nadat ik bijgekomen was van de schrik ging ik eens even goed kijken en zag dat ze werkelijk alles hadden onder gestrooid met confetti, de vloer, de tafels, alles zat onder de confetti. Ook hadden ze overal foto’s van mij opgehangen en hingen er overal slingers. Ik vond het fantastisch. Moe maar voldaan ging ik naar mijn eigen bed, met een echt dekbed en een heerlijk kussen. Wat had ik dit gemist zeg.
Zaterdags was er groot feest bij ons thuis, dus daar zouden we nog wat voorbereidingen voor moeten treffen. Het feest was een groot succes en super gezellig. Natuurlijk ook heel leuk om iedereen weer te zien en te merken dat er eigenlijk niets veranderd is sinds ik weg ben geweest. Het voelde direct ook weer heel vertrouwd om thuis te zijn en iedereen weer om me heen te hebben.
Ja, Spanje was een groot avontuur waar ik met veel plezier op terug kijk en wat ik nooit had willen missen. Ondanks dat de afstand niet zo groot is merk je toch een aantal cultuurverschillen.
Zo zijn Spanjaarden veel meer buiten en doen ze veel meer met elkaar. Vooral oudere mensen zijn hier nog heel actief en spreken geregeld af in een café om wat te drinken of om gezellig te kaarten. Ook heel normaal is om gezellig op het strand met elkaar af te spreken en daar te gaan picknicken. Daarnaast zien de oude vrouwtjes er daar zo mooi uit met hun gekapte haren, hun piekfijn in orde make-up en lopen ze op hakken waar modellen nog moeite mee zouden hebben. Dat zal je in Nederland niet gauw aantreffen.
Mañana, mañana, is hun motto. Gebeurt het vandaag niet, dan morgen wel en afspraken liggen hier niet zo nauw. Men is veel relaxter en ze zullen niet zo snel in de stress raken.
Maar eenmaal gedrenkt zijn in Nederlands bloed, zal je dat ook niet snel kwijtraken en ben ik toch echt wel verknocht aan Nederland en zal ik echt niet zonder onze stamppotten, ruimte en nuchterheid kunnen. “Ik hou van Holland” is op mijn lijf geschreven en dit zal altijd zo blijven…
Ik wil iedereen heel erg bedanken die mij het afgelopen half jaar heeft gevolgd. Ik ben onwijs blij met alle lieve kaartjes, berichten, emails, Skype momenten en wat al niet meer. Zonder jullie zou ik die 5 maanden niet zo goed zijn doorgekomen.
Heel veel liefs y muchos besos
Ps. Volgens mijn fortune cookie zou mijn geheime aanbidder zich binnenkort laten zien. Ik ben heel benieuwd…..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
