Gobernanta, Geitenwollensokken en Gebreide truien

Hallo lieve allemaal,

Met het schaamrood op mijn wangen en met mijn handen voor mijn ogen (bij wijze van spreken, anders kan ik natuurlijk niet typen) zit ik nu voor de computer om EINDELIJK weer eens een verhaaltje typen. Wat is dat al weer lang geleden zeg. Maar ik moet dan ook wel toegeven dat ik de laatste tijd ook niet heel veel bijzonders heb meegemaakt. Mijn stagedagen zijn een beetje hetzelfde en ook daarnaast is er niet heel veel spannends gebeurd. Wel heb ik heel veel voor school moeten doen. Dit omdat ik weer lekker op tijd ben begonnen en dus behoorlijk in de stress zat om alles af te krijgen. Het was een lastige en grote opdracht, maar het is me gelukt om het op tijd in te leveren, dus is het nu alleen nog maar afwachten op het cijfer.

Toch ga ik mijn best doen om er nog een beetje een leuk verhaaltje uit te laten rollen..
Laat ik beginnen met mijn stage; ik ben dus gepromoveerd tot Gobernanta, oftewel Executive Housekeeper. Dit houdt in dat ik de kamers moet gaan checken die zijn schoongemaakt door de housekeeping. Ik moet kijken of het goed is schoongemaakt en of er geen dingen zijn blijven liggen van gasten. Daarnaast moet je ook nog controleren of alle lampen functioneren en of alles nog heel is. Op zich stelt het werk niet heel veel voor, maar ik krijg wel meer verantwoordelijkheid en krijg meer vrijheid. De dagen dat ik met Suzanne werk zijn helemaal gezellig, want dan mogen we samen de kamers checken en dat is natuurlijk altijd gezelliger dan alleen of met een van de andere Gobernantas. We hebben dan ook vaak momenten waarop we helemaal dubbel liggen. Iets wat niet altijd heel handig is.
Helaas heb ik tijdens dit werk nog niet iets schokkends/spannends/grappigs of angstigs meegemaakt en dat maakt het wel iets saaier. Op deze afdeling blijf ik tot 14 november en daarna loop ik mijn laatste weken stage bij het Guest Service Center en de Front Office (oftewel receptie). Op zich ben ik hier al wel een beetje aan toe, iets meer uitdaging mag nu wel. Dit zal namelijk niet gemakkelijk gaan worden, aangezien je nu direct contact met de gasten gaat hebben en mijn Spaans echt op redelijk niveau moet zijn. Ik doe dan ook echt mijn best om steeds beter te worden.
Mijn eerste beoordeling is ook al binnen, en ik moet zeggen dat ik er redelijk tevreden over ben. Ze zijn blij met ons en vinden dat we elke dag meer bijleren en goed ons best doen. Het Spaans is nog wel een verbeterpuntje, maar dat kan natuurlijk ook niet anders. Ook het eerste telefoongesprek met onze stagebegeleider uit Nederland en Spanje heeft al plaatsgevonden. Tijdens dit gesprek hebben we even wat onduidelijkheden van de beoordeling doorgenomen en wat algemene informatie. Gelukkig hadden wij verder niets om over te praten en had ook onze stagebegeleider van het hotel niets te vertellen. Ze vond dat we het goed deden en dat we zo door moesten gaan. Ik was opgelucht met beide beoordelingen aangezien dit toch een half jaar school is en ik mijn uiterste best doe. Het is dan wel fijn dat je werk wordt beloond.

Dan iets heel anders; we hebben een nieuwe huisgenoot.
Franzi, de duitser, is vertrokken aangezien ze haar kamertje te klein vond en ze samen met twee studiegenootjes een veel mooier appartement had gevonden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat helemaal niet zo erg vond aangezien ze elke morgen/middag/avond wel iemand had meegenomen naar ons huis en we dus altijd met nog meer vreemden waren. Zo ben ik verschillende keren wakker geworden en dat er in de woonkamer een onbekend iemand lag te slapen. Toch wel een beetje apart.
Maar achteraf gezien was dat toch wel iets beter dan dat we nu hebben. Sinds twee weken is Linda bij ons ingetrokken. Ze heeft hier vorig jaar ook gewoont en is dus weer terug gekomen. Ze is officieel Duits, maar woont in Noorwegen en is dus nu momenteel hier.
De eerste keer dat ik haar ontmoette, had ik net hardgelopen en zag er dus niet uit met mijn bezweette kop en sportkleding, maar dat was nog lang niet zo raar als haar kleding. Ze had een paarse hippiebroek aan van ribstof en met van de fantastisch wijde pijpen. Daarnaast had ze een trui aan die ze had weggehaald uit het Leger Des Heils en een mega modieus brilletje. Kortom, ik had meteen een heel idee over haar die ik uiteraard meteen moest delen met Suzanne. Het spijt me, ik wil helemaal niet zo zijn, maar ik kan het ook niet helpen dat ik meteen een beeld van iemand schep, ondanks dat ik haar helemaal niet ken.
Ik weet zeker dat jullie nu ook al een beetje gaan speculeren over het hoe en wat van deze vrouw. Want ja, het is een heuse vrouw van 30 jaar die volgens mij echt nog in de ontkenningsfase zit. Ze werkt na eigen zeggen wel, maar ik betwijfel het nog een beetje aangezien ze nog geen werkplek had hier. Maar goed, ik had dus bedacht dat ze echt zo'n vegetariër was die alleen maar producten gebruikt uit de natuurwinkel en haar eigen truien bij wijze van spreken nog zelf breidt. Een echt geitenwollensokken type dus. Na eventjes met haar gesproken te hebben en een paar daagjes met haar samen te wonen, zijn een paar van mijn verwachtingen nog waar geworden ook. Zo gebruikt ze inderdaad alles wat ook maar enigszins een biomerkje heeft en eet ze alles wat er ook maar gezond uit ziet. Zo heb ik al in de kast een zakje met korrels gevonden dat volgens mij recht uit de dierenzaak voor vogels komt. Echt, het is gewoon vogelvoer. Zelfs haar tandpasta is van Weleda en is dus natuurzuiver (of hoe je het ook noemt) en ze poetst by the way met een kindertandenborstel. Dom van mij, dat is natuurlijk ook veel beter voor je tanden. Ook is ze lid van de Mountain Club en doet ze aan Emotional Art. Daarnaast leert ze in haar vrije tijd Baskisch, het dialect hier wat meer weg heeft van Latijn dan van Spaans.
En wat ik natuurlijk niet moet vergeten is dat ik haar laatst in de keuken zag met.. jawel geitenwollensokken én een breiwerkje in haar hand. Liefkozend hebben we haar nu ‘Geitje’ genoemd. Volgens mij heb ik nu een fantastisch beeld over haar geschept en zijn jullie vast allemaal jaloers op mijn huisgenoten. Want wat heb ik daar toch elke keer een geluk mee he!
Laatst was ik een beetje ziekjes en toen had ze wel een thee wat zou helpen tegen buikpijn, heel lief bedoeld, maar ik heb toch vriendelijk bedankt. Zelf drinkt ze elke morgen een kopje Earth Tea en een broodje avocado. Lekker toch?

Ook hebben we voor de tweede keer bezoek gehad. De vriendinnen van Suzanne zijn van zaterdag tot en met dinsdag hier geweest en het was ontzettend gezellig en leuk.
Het is zo apart om hier bezoek te ontvangen en om ze te laten zien hoe jij een half jaar je leventje hier lijdt. Iedereen is tot nu toe dan ook heel enthousiast over de stad en over ons appartement. Het praat wel net zo gemakkelijk als ze zelf ook weten hoe het eruit ziet en waar jij het over hebt.
Volgende week ben ik op de helft van mijn stage en ik denk dat het daarna heel snel gaat. Ik heb soms al wel momenten dat ik heel erg verlang naar huis en dan vooral naar het Hollandse eten. Zo heb ik echt heel erg zin in een lekker stamppot boerenkool of hutspot met spekjes of een vette rookworst. Of wat dacht je van een ordinaire frikadel speciaal met extra veel uitjes. MMm.. het water loopt me letterlijk uit de mond bij het denken aan deze heerlijke hollandse specialiteiten. Maar ook voor een bordje met aardappelen en jus en bloemkool mag je me op dit moment wakker maken. Het maakt me allemaal niet uit. Als ik straks weer terug kom, moet de rest van het thuisfront zich opmaken voor een maand hollands eten, want volgens mij krijg ik daar de eerste weken geen genoeg van.

Wat ook nog wel leuk is om te weten is dat ik weer een aantal beroemdheden op mijn lijstje kan bijschrijven. Naast een heleboel, voor mij onbekende, Spanjaarden hebben ook de leden van U2 (oftewel Udos) en Guns ’n Roses geslapen onder de lakentjes van Hotel Maria Cristina.
Het was wel heel grappig toen ze mij vertelden dat U dos in het hotel kwam. Ik had geen idee waar ze het over hebben en zei dus dat ik die niet kenden. Mijn collega keek mij heel raar en vroeg of ik Bono niet kende. Toen viel bij mij het kwartje.. U dos , is U twee oftewel U two of gewoon U2 en natuurlijk ken ik hun en Bono wel! Zo heb ik al wel meer spraakverwarringen gehad. Toen ik nog in mijn poetstijdperk zat, waren we klaar met de kamers schoon maken en gingen we eventjes tv kijken. Er was een hele mooie film op; de tietaniec. Ze vroegen of ik dat ook zo’n mooie film vond. Heel verontwaardigd waren ze toen ik zei dat ik deze film niet kende. Toen ik uiteindelijk zag welke film het was zei ik: ‘Oh! Jullie bedoelen de Titanic.’ Natuurlijk ken ik die! Iedereen moest lachen en ik zelf vond het ook wel heel grappig. Apart hoe sommige Engelse woorden hier zo anders worden uitgesproken waardoor de betekenis heel anders voor ons wordt.

Nou, volgens mij is dit zo ongeveer het saaiste verhaal wat ik heb geschreven, maar ik kan er helaas niets mooiers van maken. Ik hoop op een wat spectaculairder verhaal de volgende keer.
Bedankt nogmaals dat jullie zo actief met mij bezig zijn, vind ik hartstikke leuk en doet me heel goed!

Heel veel liefs
Muchos besos