In the jungle, the 'quiet' jungle......

Goedemorgen!!!

Onder het mom van een goed begin; ik open net mijn toetsenbordje van de Ipad om de verhalen van afgelopen dagen weer te bundelen, zie ik daar mijn twee grote vrienden van kakkerlakken lekker knus genesteld. Als schrikreactie gooi ik het toetsenbord op de grond met als resultaat dat nu ergens twee kakkerlakken verstopt zitten.... Super gezellig!!! ;-)

Maar goed, ik zit (hopelijk) hoog en veilig genoeg om jullie weer op de hoogte te houden van ons Avontuur (met zeker een hoofdletter A) in Belize en Guatemala.

Belize was kort gezegd niet helemaal ons ding. Ook al hebben we ook echt wel mooie dingen gezien, de sfeer was een beetje gespannen en grimmig. Met name in Belize City voelden wij ons niet helemaal op ons gemak.
Blij waren we dan ook dat we dinsdag de stad konden ontvluchten voor een lekker stranddagje op het eilandje Caye Caulker. Het motto hier was; no shirts, no shoes no worries. (Wat even later in de bus nog bijna te letterlijk werd genomen ook...)

Want hoe sneller we konden vertrekken uit Belize City hoe beter. Op de planning stond dan ook Belmopan; de vernieuwde hoofdstad van Belize. Maar eenmaal hier aangekomen, wisten we al direct dat ook dit het niet werd en dus besloten we om maar direct de bus naar Placencia te pakken. Een stadje gelegen aan het strand.

De bussen in Belize zijn van die oude schoolbussen, wat betekent dat je na twee minuten al fijn gesmolten vast zit aan het oude, gescheurde leer en de rastaharen van je buurman lekker in je gezicht kriebelen.
Onze tassen lagen achterin, als soort van kofferbak, en wij drie zaten verspreid in de bus. Wel met een schuin oog onze tassen in de gaten houdend. Op een gegeven moment vraagt Anouk mij of dat mijn roze toilettas is die daar achterin de bus ligt en ziet ze nog net dat twee jongens hun tas heel snel dichtdoen. Ik aarzelde dan ook geen moment en ben direct naar de busconducteur gegaan. Deze beste man liep direct met mij mee naar achteren, waar hij mij vroeg om te kijken wat er weg was. Na een snelle inspectie bleek ik mijn slippers (van 2 euro!!) en flesje wasmiddel te missen. De jongens waren op heterdaad betrapt en konden niet anders dan mijn slippers weer uit hun tas tevoorschijn toveren. Wauw!! Wat een buit! Ondanks dat ze misschien nog maar net waren begonnen en veel meer mee hadden kunnen nemen, moest ik hier toch een beetje om grinniken. Gelukkig werd het incident wel heel serieus genomen en stond er plots iemand op met handboeien in zijn hand; het toeval wilde dat er een politieman in burger in de bus zat. Niet veel later kwamen we aan bij een ieniemienie politiebureautje waar de jongens heen werden gebracht en wij onze tassen grondig moesten nakijken. De jongens stonden in hun onderbroekje achter tralietjes naar ons te kijken. Het was allemaal een beetje een onwerkelijk beeld. Gelukkig hadden ze niets anders open weten te maken dan mijn ondervakje en was er verder niets weg. De politieman was zelfs een beetje teleurgesteld toen wij zeiden dat we geen aanklacht wilden indienen.
Na nog een keer achterom te hebben gekeken naar de jongens konden we de bus weer in, die netjes op ons had gewacht, op naar Placencia.

Placencia was erg leuk en mooi, met huizen op palen en een prachtig strand. Het heeft het beeld van Belize wel een beetje bij weten te stellen. Eenmaal in het bootje vanuit Placencia voelde Suzan iets aan haar haar zitten. Het was het vrouwtje achter Suzan die gebiologeerd naar onze haren zat te kijken en het graag even wilde aanraken. Ook Anouk ontkwam er niet aan; haar haar werd door de dochter in een mooie vlecht gevlochten.

Op vrijdag zat ons avontuur er alweer op in Belize. Niet heel erg rouwend waren wij dan ook om de oversteek per boot te maken naar Guatemala.
Dit keer waren we extra goed voorbereid voor de douane, maar zoals te verwachten viel was hier niets aan de hand en konden we zonder gedoe direct doorlopen naar de boot.
Eenmaal aangekomen bij de kade dachten wij dat onze boot nog moest arriveren. Het enige dat aangemeerd lag was een klein speedbootje. Niets bleek echter minder waar, want met dit immense speedbootje vertrokken wij naar Guatemala. De boottocht was een beetje als een waterattractie in het pretpark; op bepaalde momenten spoot het water zo hoog op dat we zeiknat waren.

In Livingston, Guatemala, was de sfeer direct heel anders waardoor wij ons heel welkom voelde. We hebben ook niet veel meer gedaan dan het stadje verkend en gechilld in de binnentuin van het hotel. Hier hebben we onder andere zeeslag gespeeld, niet wetende dat 'schip gezonken' een paar dagen later werkelijkheid werd....

Want na twee dagen Livingston, werd het tijd voor wat avontuur. Op internet hadden we een heel leuk hotelletje, el hotelito Perdido, gevonden dat midden in de jungle en aan de Rio Dulce zat. We sliepen hier in kleine houten hutjes, direct aan het water. Het was er werkelijk een paradijs. Je kon niet veel anders dan genieten van de rust, stilte en de mooie natuur. Dat jungle en Loreen niet direct een geschikte match is, was van te voren wel in te denken, aangezien ik nu eenmaal niet heel erg dol op allerlei kleine, glibberige beestjes. Ik moet dan ook toegeven dat ik niet heel erg lekker heb geslapen met de wetenschap dat hier meer spinnen zaten dan een gemiddelde woonwijk, om over alle niet te verklaren geluiden maar niet te spreken.
Toen we de volgende ochtend tijdens het ontbijt ineens werden vergezeld door een reusachtige slang, was mijn nachtrust direct weg.

De tweede dag in de jungle stond er een kayaktour op de planning. Niet iets waar ik direct (door een eerdere traumatische ervaring) warm voor loop, maar ook ik wilde wel naar de Hot Springs en dus zat er niets anders op dan mezelf in zo'n bootje te wurmen en aan de slag te gaan met een peddel.

Gelukkig was ik samen met Suzan en dachten wij het dreamteam te zijn. Maar natuurlijk was niets minder waar... Na een korte duik in een hot spring, besloten we om niet verder te gaan aangezien de golven die dag vrij hoog waren.
Anouk zat zich alleen in het zweet te werken en ging als een speer. In ons bootje kwam echter steeds meer water terecht en hoe hard Suzan dit er ook probeerde uit te scheppen; het leek steeds meer te worden.
Op de vraag of de kayak ook kon zinken kregen we twee minuten later het antwoord; het kon! Op een gegeven moment sloegen de golven in onze kayak, waardoor wij tot ons midden in het water zaten. Er zat dus niets anders op dan uit de Kayak te gaan en een betere manier te verzinnen. Die was er niet, want op het moment dat wij de boot kantelde (ik weet het, dom idee; maar het werkt wel bij een rubberbootje) zonk het als de Titanic recht omlaag naar de bodem. Gelukkig konden we nog net het touw beetpakken, waardoor hij niet helemaal verdwenen was. Waar ik in eerste instantie nog panisch was om de sleutel en mijn slippers, probeerde ik toen alleen nog maar angstvallig de boot omhoog te houden. Niet een heel makkelijke opgave, zo midden op de rivier. Gelukkig kwam daar algauw onze redding; een jongen in een eigen kayak. Met veel gedoe en geploeter hebben wij onze, inmiddels onderzeeër, samen met twee jongens naar de kant weten te trekken en konden we hier het water uit de boot gieten. Tot onze knikkende knieën van de inspanning stonden we in de blubber, maar zielsgelukkig waren we dat de boot weer in leven was. Heel voorzichtig en rustig zijn we weer teruggevaren, waar we gelukkig Anouk tegenkwamen die inmiddels heel ongerust was aangezien ze ons niet kon vinden.

Eenmaal bij het hotel aangekomen waren ze erg geschrokken van ons verhaal, waardoor de boot direct aan een inspectie werd onderworpen.
Gelukkig voor ons; de boot was lek!! Het was dus toch niet helemaal onze fout. Toch zweer ik bij deze plechtig dat ik nooit, maar dan ook nooit meer in iets van een kano, kayak of wat dan ook stap.

Na twee dagen jungle waren we er nog niet helemaal klaar mee en besloten we om er nog twee dagen bij aan te plakken. Dit keer echter bij Semuc Champey; een natuurpark. De weg hiernaartoe was met recht een 'bumpy ride' te noemen. De vijf uur durende reis bestond voor minimaal 2,5 uur uit alleen maar kuilen, stenen en hobbels en bobbels.

De tour in Semuc Champey begon woensdag met een heftige 30 minuten durende klim in de bergen naar boven. Eenmaal bovenaan had je uitzicht op alle zes de watervallen. Best indrukwekkend. Daarna begon de afdaling; iets wat overigens niet veel makkelijker was dan de klim. Aangezien mijn bijnaam absoluut niet Guus Geluk, maar eerder Gijs Gans is, had ik weer het genoegen om op een onbewaakt moment niet goed voor me te kijken en keihard mijn enkel om te zwikken. Tijd voor stilstaan was er echter niet en dus zat er niets anders op dan gewoon doorlopen. Beneden konden we onze inspanning belonen met een duik in de koele watervallen.

Na een goeie lunch was het tijd voor het tweede gedeelte van de tour; een tocht door de grotten. Gewapend met een brandende kaars werden we een voor een de grotten ingeleid waar we klimmend, klauterend (op blote voeten!!!) en zwemmend met in onze ene hand de kaars een weg moesten baden door de grot. Eigenlijk een levensgevaarlijke situatie die je in Nederland nooit zou tegengekomen. De stenen en rotsen waren spekglad en deden verdomde pijn aan onze blote voeten. Tel daarbij nog mijn manke poot op en je hebt een heerlijk beeld.
Ondanks dat het best wel heel indrukwekkend en gaaf was, waren we alledrie weer blij om heelhuids het daglicht te zien.

Het laatste gedeelte bestond uit tubing; met een band de rivier over dobberen. Daar kan weinig aan mis gaan dacht ik en dus waagde ik me aan deze activiteit. Maar gezien 2 april mijn geluksdag was, ging ook dit weer niet helemaal volgens plan. De gids was even vergeten te melden dat je links aan moest houden. Ik ging rechts; keihard met mijn kont over de rotsen en met mijn voet tegen de stenen, waar ik niet veel later uit de band werd geslingerd en mijn slipper mijn arm verliet. Ja hoor... ik was er dan ook goed klaar mee en wilde graag weer terug naar de bewoonde wereld. Waar ik me geen zorgen hoef te maken over alle kruipende beestjes en enge geluiden.

Heerlijk vond ik het dan ook om vandaag aan te komen in Antigua. De reis duurde 9,5 uur en we hebben onze ogen uitgekeken. Werkelijk alles is toegestaan hier; chauffeurs die gewoon de hele rit zitten te bellen ook al zitten we hoog in de bergen, autobanden die worden verbrand langs de weg, fietsers die zich tussen het verkeer mengen op de snelweg, verkopers die midden in de spits snel nog wat proberen te verkopen en nog veel meer gekke dingen.

Gelukkig hoef ik me nu alleen nog maar druk te maken om typische problemen zoals; hoe kom ik zo snel mogelijk van die akelige spierpijn af?, wat zullen we vandaag eens gaan doen?, hoe komen we het makkelijkst van a naar b? En waar zullen we nu eens gaan slapen?
Geen echte kopzorgen dus....;-)

Tot horens!!

Lieve groetjes y muchos besos desde Guatemala....