Don't cry for me Argentina

Lieve allemaal,

It's time to say goodbye!

Een rare dag vandaag: onze officiële laatste dag in Buenos Aires, maar ook van onze reis, dat een droomreis moest worden. Of dat gelukt is hoef ik natuurlijk helemaal niet uit te leggen, want wat hebben wij een prachtige 5 maanden gehad!

Tijdens onze laatste weken in Argentinië hebben we er alles aan gedaan om nog eenmaal alles uit de kast te halen!

Mendoza is een stad waarin ik geboren had moeten worden, de stad zelf stelt niet heel veel voor; maar de omgeving (mede dankzij de vele wijngaarden) is te gek!
De tweede dag al vertrokken wij samen met twee Australische meiden uit het hostel voor een wijntour per fiets. We begonnen echter bij een olijfgaard waar we eerst een proeverij van verschillende tapenades, olijfolie en olijven kregen. Daarna kregen we een interessante rondleiding over de olijfgaard (in het Spaans, dus raad eens wie de gids was...). Zo weet ik nu dat balsamico van druiven wordt gemaakt (noem me dom, maar ik wist dat niet!) en dat er ongeveer 5 tot 7 kilo olijven nodig zijn voor 1 liter olijfolie. Hierna zijn we weer op de fiets gestapt waarbij ik al direct onwijze pijn in mijn kont had; lang leve de Argentijnse fietsen!!

Bij wijngaard Familia de Tomaso zijn we gestopt voor onze eerste wijntour. Erg leuk om te zien hoe anders deze wijngaard te werk gaat. Uiteraard kregen we hier ook drie wijnen te proeven, waarbij de uit Mendoza komende Malbec natuurlijk niet ontbrak. Daarna weer op ons fietsje gehopst en genoten we onderweg van het heerlijke weer, de prachtige omgeving en de met sneeuw bedekte bergtoppen. De tweede wijngaard was Mevi, waar we onder het genot van het prachtig uitzicht genoten van onze volgende drie wijntjes.

En toen was het donderdag 17 juli, een dag die ik en vele anderen niet snel zullen vergeten. Terwijl wij zitten te wachten totdat we worden opgehaald voor onze paardrijtour, lees ik dat er een vliegtuig is neergeschoten in Oekranië. Verdere details en de omvang van het drama zijn op dat moment nog niet helemaal duidelijk, maar wij zijn er behoorlijk door aangeslagen. Misschien wel door het feit dat wij beseften hoe gezegend wij met onze reis zijn en doet het er tegelijkertijd ook helemaal niet meer toe. Want er waren ook passagiers op weg naar hun droomreis of die zouden gaan genieten van hun lang gespaarde vakantie. Ook zij hebben afscheid genomen van hun geliefden en riepen vrolijk tot snel! Dit besef maakt het voor mij vooral duidelijk dat wij nog meer moeten gaan genieten van elk moment van de reis.

En dat hebben wij dan ook gedaan: want de paardrijtour was geweldig. We kwamen aan bij een mooie boerderij waar we op ons paard werden gehezen. Of ja, dat moesten we natuurlijk zelf doen, maar deze houten Klaas was én te onhandig én te bang. Gelukkig bood een palet uitkomst en kon ik toch nog vrij elegant op mijn oude besje klimmen. Het was een prachtige tocht door de bergen met een indrukwekkende zonsondergang. Het was soms flink stijl, maar de paarden (af en toe wat lui en hongerig) hebben ons allemaal weer veilig teruggebracht. We sloten de dag af met een typische Argentijnse BBQ en gingen hierna met z'n allen in een kring zitten terwijl de gids zijn gitaar erbij pakte.

Naast de wijntour op de fiets, hadden we ook nog twee wijntours gepland bij Bodega Salentein en Bodega Toneles. De wijn van Markt 5 komt van de Salentein wijngaard en aangezien wij gelukkig weer terug mogen komen, wilden wij wel eens wat meer informatie over deze wijnen. Wijngaard Toneles lag heel dichtbij het hostel en konden we op deze manier natuurlijk niet overslaan! Het was erg leuk om te zien hoe verschillend alle wijngaarden te werk gaan en om zo mijn wijnkennis op te krikken... Als ware wijnnerd kom ik terug hoor! :-)

Er komt een keer een eind aan al die wijnen en dus is het tijd om te vertrekken naar het zuiden, naar de kou in Bariloche, Patagonië. Het stadje heeft een wel heel erg Oostenrijks uiterlijk, maar dat is tegelijkertijd ook de charme. In het hostel hebben wij een prachtig uitzicht op het meer en de half besneeuwde bergen.

We hadden het natuurlijk kunnen bedenken, gezien de half besneeuwde bergen en het geluk dat alsmaar aan onze kant ligt, dat er niet heel veel sneeuw ligt. Teleurstellend weinig eigenlijk. Er wordt ons verteld dat er wel geskied kan worden, maar dan alleen op de top. Ze vertellen ons bovendien dat er drie dagen geleden nog wel sneeuw tot in het dal lag, maar dat het de afgelopen dagen te warm is geweest met teveel zon. De voorspellingen waren echter wel dat er aan het einde van de week meer sneeuw zou vallen en dus besloten wij om even af te wachten.

Gelukkig heeft het donderdagnacht inderdaad gesneeuwd en zijn wij vrijdag gaan skiën. Terwijl de rest van Lichtenvoorde en omstreken inmiddels weer in de modder van de Zwarte Cross rolt, vertrekken wij al vroeg naar de pistes. We beginnen op de baby piste, aangezien Anouk op een dagje Bottrop na nog nooit heeft geskied. Na een klein beetje het gevoel te hebben ervaard, besloten we na een paar keer maar gewoon de 'grote' berg op te gaan. Gekkenwerk eigenlijk! Het valt mij alles mee en ik ben dolgelukkig met de wind door mijn haren en de latten onder mijn voeten. Daarnaast is het uitzicht adembenemend. Tegen de middag is het eigenlijk al te warm en zijn de pistes vol ijs. Na onze dorst te hebben gelest, besluiten we nog een uurtje verder te gaan en dan te stoppen. Helaas worden de pistes alleen maar slechter en vind Anouk het steeds minder leuk. Logisch, want zonder enige ervaring en les (maar wel met mij als Mental Coach...) zijn bochten maken toch echt moeilijker dan het lijkt en dan al helemaal op de ijzige sneeuw waar alle controle verdwijnd. (Als sneeuw voor de zon... hahah!). Na een paar flinke valpartijen, waarbij ik soms echt niet anders kon dan heel hard lachen, en een steile laatste afdaling heeft Anouk er genoeg van en gaat glijdend op haar kont naar beneden. Ik moet je zeggen; een bijzonder gezicht!

Al met al was Bariloche een hele ervaring en hebben we ons er uitstekend vermaakt. Dit komt mede dankzij haar beroemde chocola (waarbij wit met pistache onze absolute favoriet is) en het heerlijke eten. (Denk aan alles met vooral heel veel calorieën: Goulash, Kaasfondue, taarten etc.)

Eindelijk is het dan tijd voor onze laatste lange busreis. Voor deze 23 uur hadden we onszelf de luxe van een luxere bus gegund, vonden we wel verdiend! Eenmaal in Buenos Aires aangekomen, was het tijd voor een laatste keer settelen in een hostel.

De eerste dag hadden we al direct met onze twee Braziliaanse kamergenoten afgesproken om naar de Tango show te gaan. Iets wat je in Buenos Aires natuurlijk niet mag missen. Voor de show begon kregen we eerst zelf nog tangoles. Ik heb me doodgelachen om ons voornamelijke gebrek aan talent. Het was dan ook een kleurige mengeling van jong en oud, Aziaten, Mexicanen, Brazilianen en wij; de soepele Nederlanders. Toch vonden we het allemaal verrassend leuk en kregen we zelfs nog na afloop een certificaat. Na de les was het tijd voor een overheerlijk 3 gangen diner met (alweer) onbeperkt wijn. Gedurende het eten werden we vermaakt met een prachtige Tango show. Rond half 12 kwamen we weer terug bij het hostel waar al een groot feest aan de gang was. De wijn had inmiddels zijn werk goed gedaan en we hadden dan ook de grootste lol. Al met al was het een zeer geslaagde avond!

We zijn sowieso wel heel cultureel bezig geweest in Buenos Aires. Want naast de stapavonden en de Tango show hebben we ook nog een balletvoorstelling bezocht in het Theatro Colon, een van oorsprong Operagebouw. Het was een verrassend leuke show, al vonden wij het meer op moderne dans lijken. Daarnaast zijn we nog naar een Kunstmuseum geweest, al moet ik er wel bij zeggen dat de entree gratis was. (Tja, we zijn niet voor niets Nederlanders...) En natuurlijk hebben we nog het graf van Eva Perron (Evita) bezocht en hebben we Casa Boquero opgezocht (alle Julia Tango fans weten direct waar ik het over heb...)

Naast alle verschillende wijken in B.A., waarbij La Boca toch wel de leukste was door de leuke tour en de rijke geschiedenis, zijn we ook nog naar Tigre geweest. Een stadje op zo'n anderhalf uur van Buenos Aires en wat volgens zeggen op Venetië zou lijken. Hier waren wij het niet helemaal mee eens, maar het was wel erg leuk.

Oh ja, en laat ik natuurlijk vooral niet ons moment of fame vergeten! Gisteren zaten wij heel gezellig met onze mobiel (na een hele dag zonder wifi; je begrijpt paniek!), als er ineens een cameraploeg binnenkomt die foto's wil maken van het hostel. Ze vroegen of wij even mee wilden werken in ruil voor gratis toegang tot de club. Dat wilden wij uiteraard wel en na het gewoon aan een tafeltje zitten met onze mobiel, dachten wij er makkelijk van af te komen. Natuurlijk was dit niet zo, want Anouk moest nog een potje pool spelen en ik moest lekker awkward zogenaamd een leuk stel uithangen met een Duitse jongen, dat heel geïnteresseerd is in een kaart en dat vooral de grootste lol heeft...

Buenos Aires was zonder meer een te gekke stad om onze reis in af te sluiten!

Tja, afscheid nemen is nooit leuk; maar wat kijk ik terug op een aantal te gekke maanden!
En om heel eerlijk te zijn ben ik ook best een beetje blij om weer naar huis te gaan, waar ik weet dat een heleboel lieve mensen ons met open armen zullen ontvangen.

Daarnaast kan ik niet wachten om eindelijk weer te douchen zonder slippers, ik het wcpapier gewoon in de wc kan gooien, ik niet zeven keer met dezelfde handdoek hoef te doen, ik de keuze heb uit meer dan 1 broek en niet hoef na te denken of ik na de zoveelste keer die trui nog wel aan kan, ik mijn ondergoed gewoon weer in de wasmachine kan gooien, ik boodschappen kan gaan doen zonder na te hoeven denken over de wisselkoers, ik weer overal Nederlands kan praten (al zal ik het Spaans ook wel heel erg missen), ik weer gewoon het zebrapad als zebrapad kan gaan gebruiken, maar tegelijkertijd ook moet oppassen om niet overal meer zomaar over te steken, ik me niet te hoef te irriteren aan het overmatig getoeter van automobilisten, ik weer lekker zelf kan koken, ik weer kan genieten van een bruine boterham met Hollandse kaas, satesaus, boerenkool en frikandel speciaal, ik weer toegang heb tot al mijn sieraden, ik niet meer uit mijn backpack hoef te leven, maar gewoon een kast heb!

Ja, deze maanden in Midden en Zuid Amerika hadden alles in zich voor de perfecte droomreis: we hebben genoten van de prachtige stranden in Mexico, hebben de authenticiteit en echtheid van Guatemala mogen ervaren, hebben de prachtige natuur van Costa Rica bewonderd, hebben ons verbaasd over de veelzijdigheid van Peru, hebben de cultuur van Bolivia geproefd, hebben de kans gekregen om het WK in Brazilië op een te gekke manier mee te maken en hebben het 'einde' gevierd in Argentinië.

Ik wil iedereen dan ook bedanken voor deze te gekke maanden en moet toegeven dat ik na in totaal ongeveer 1,5 jaar in het buitenland te hebben gewoond, ik wil zin heb in een tijdje Holland!
Daarbij zeg ik overigens niet dat dit mijn laatste reis is; want eenmaal besmet met het reisvirus, kom je er nooit meer van af!

Mil gracias y muchos besos!