Van voetbalshirt naar winterjas

Buenas tardes!!

Aaaah... de WK gekte is voorbij, Brazilië hebben we achter ons gelaten en in Argentinië zijn we begonnen met onze laatste weken van de reis.

En, ja sorry mam, ik moet het toch echt eerlijk toegeven; ik mis zelfs een beetje het voetbal. Ik ben in vier weken tijd ingeburgerd in het voetballeven (en daar heeft Anouk niet eens zo heel veel voor hoeven te doen) en was volledig op de hoogte van alle standen, wist wanneer we beter niet konden reizen i.v.m. een belangrijke wedstrijd en heb een heleboel voetballers (bij naam dan hé) leren kennen. (En echt niet altijd alleen maar om hun goeie prestaties.....)

Want ondanks het feit dat wij natuurlijk geen zak verstonden van het commentaar en misten wij de uitbundige Jack van Gelder, had het ook wel iets grappigs. Want de eerste keer dat ze het hadden over 'de Vries', keken wij elkaar aan en dachten: de Vries? Wie is de Vries? Maar al vrij snel kwamen we erachter dat ze de Vrij bedoelden. (duh, de j is in Brazilie een tsj klank). In Argentinië maken ze het nog leuker, daar wordt de Vrij de Brieg, Blind wordt Bling en Kuyt is Koud.

Ik zou dan ook nooit deze geweldige tijd vergeten in met name Brazilië en ben heel anders tegen voetbal aan gaan kijken. Het volgende WK wordt ongetwijfeld eentje met een heleboel herinneringen.

Wat te denken van de Oranjecamping? Natuurlijk al meerdere malen over gehoord en voorbij zien komen op de televisie, maar wat gaaf om dit van dichtbij te mogen meemaken en om ook nog daadwerkelijk mee te lopen in de Oranjemars.

Het was super leuk om hier ook Dorinda weer te zien en om te zien hoe keihard zij hier met z'n allen werken. In een tent slapen hadden we ook nog niet gedaan (het was zelfs Anouk haar debuut in een tent!), dus dit zou een hele ervaring worden. Om 15.00 uur was het tijd voor de Unox duik. Precies op het moment dat ik bezig ben om me half opgevouwen in de tent om te kleden, staat er een cameraploeg voor onze neus. Of ze ons even mogen interviewen, nu zijn we de beroerdste niet en hebben we een leuk interviewtje gegeven. Pas later zag ik dat het van de bekendste sportzender van Brazilië was. Na een heerlijke BBQ was het 's avonds tijd voor een groot feest. Heel gek om weer tussen alleen maar Nederlanders te zijn en je weer heel klein te voelen. We moesten dan ook wennen dat we ineens niet meer zomaar alles konden zeggen. De "live" optredens van de Dikdakkers en Danny de Munk maakten het feest natuurlijk compleet!

Na amper 2 uur slaap ging om 6uur de wekker alweer om mee te lopen in de Oranjemars. Wat was dat een beleving zeg! Achter een wagen met muziek en huiszanger Pascal Redeker liep de hele stoet met alle oranjegekken in alle vroegte door de Braziliaanse straten. Met politie die ons zowel aan de voor- als achterkant begeleidde, werd het verkeer volledig stilgelegd voor ons. Die verbaasde, glimlachende en juichende Brazilianen in combinatie met de valsmeezingende, hopsende en uitzinnige Hollandse menigte zorgde wel voor een kippenvelmomentje. Met name ook in de metrostations en in de speciaal voor ons lege metro's. Daarna liep de stoet verder naar het stadion, waar wij stiekem nog op een wonder hoopten. Helaas was er echt niemand meer met een kaartje en zijn we maar weer terug gelopen naar de metro. Voordat we daadwerkelijk weer terug bij het metrostation waren, hebben we opnieuw ervaren hoe het is om een beroemdheid te zijn. We zijn wel met minstens 50 verschillende mensen op de foto gegaan en zijn ook nog live op de radio geweest.

Het voorheen beloofde Oranjeplein kon niet doorgaan omdat de lokale autoriteiten het niet goedkeurden. Dit was erg jammer, maar uiteindelijk hebben wij ons prima vermaakt op het FIFA Fan Fest. Temidden tussen duizenden Chilenen hebben we met een klein groepje Hollandfans ons eigen feestje gevierd. Na afloop werden we nog wel sportief gefeliciteerd door de Chilenen, al ging het hen waarschijnlijk meer om de kus die ze ons dan konden geven... Het voelde dan ook net alsof we zelf hadden gewonnen toen we met ons oranjekloffie het fan fest overliepen.

Vanuit Sao Paulo zijn we vertrokken voor de laatste paar daagjes strand in Ubatuba. We moesten immers wel onze bruine teint een beetje bijwerken, aangezien in Argentinië de temperaturen drastisch kelderen. Ubatuba was te gek en super mooi! Wat een prachtige stranden hebben wij gezien en zelfs het weer zat mee! We hebben dan ook een paar heerlijke dagen aan het strand gelegen en genoten van zelfgekookt eten!

Na onszelf en al onze tassen in een bus te hebben gepropt, gingen we 2 uur eerder dan gepland weer terug naar Sao Paulo. Op deze manier hadden we en meer speling en hoefden we niet nog twee uur te wachten in Ubatuba. Vanuit Sao Paulo vertrokken we weer met de bus richting Foz de Iguazu, onze laatste stop in Brazilië.

Met al onze bagage opnieuw onszelf in Foz een weggebaand in de bus, tussen alle mensen. Aangezien ons busvrouwtje even vergeten was te melden waar we eruit moesten, konden wij nog een pokke eind teruglopen. Met ong. 18 kilo op je rug en een overvolle blaas was dat bepaald geen pretje. Gelukkig toch ons hostel gevonden, waar we weer lekker konden opfrissen.

De dag erna stonden dan eindelijk de watervallen van Iguazu aan de Braziliaanse kant op de planning. Wat was dat bijzonder indrukwekkend en wat is de natuur toch machtig. Zo gaaf om overal een oorverdovend gekletter van water te horen, om bijna naast een woeste waterval te staan en om kletsnat te worden van de nevel. Aangezien de zon volop scheen, gaf dit prachtige regenbogen als gevolg.

Na de watervallen aan de Braziliaanse kant, wilden we ze ook graag bekijken vanuit Argentinië. We hadden gelezen dat Brazilië de 'view' heeft en Argentinië de watervallen. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen.
Gelukkig was het geen tegenvaller en was het opnieuw een magisch gezicht! De watervallen zijn hier van dichterbij te bekijken en daarnaast is de oppervlakte veel groter, ondanks het feit dat we een groot deel niet konden zien door de hoge waterstand. Het weer is onverwachts warm (28 graden!), waardoor we gewoon wegsmolten in de zon. Die avond hebben we voor het eerst een wedstrijd (Brazilië - Colombia) bekeken in Argentinië onder het genot van uberfanatieke Colombianen, heerlijk eten en uiteraard een hele fles echte Argentijnse wijn.

Wie had ooit gedacht dat wij in Argentinië nog aan het zwembad, in onze bikini, zouden liggen? Wij in ieder geval niet, dus we namen het er nog maar even goed van die dag erna. Na een paar uur in de zon moesten we snel douchen, want we wilden wel eens zien hoe in Argentinië het voetbal gevierd werd. Helaas viel dat hier een beetje tegen, dus besloten we de wedstrijd gewoon in ons hostel te bekijken. Gelukkig won Argentinië, wat het vervolg wel net zo leuk maakt. Bovendien zou het die avond blijken of het een halve finale tegen Nederland zou worden. Opnieuw keken we deze wedstrijd onder het genot van pizza en wijn. Tijdens ons eten werden we een paar keer onderbroken door Colombianen die met ons op de foto wilden. Er was zelfs een man die ons aan het filmen was, maar rustig tegen ons zei dat we door konden gaan met eten....
De bloedstollend spannende wedstrijd heeft me minstens 7 jaar gekost, maar gelukkig waren 'we' door. Iedereen in het restaurant was voor Costa Rica, wat het er nog veel spannender op maakte.

Vanuit Puerto Iguazu vertrokken we naar Salta. Het regende pijpenstelen, dus perfect weer voor deze lange busreis van 25 uur.
In Salta besloten we de tweede dag een tour te doen naar Cafayate. Onderweg stopten we een paar keer voor prachtig uitzicht en te gekke bergen in allerlei kleuren. Tegen de middag kwamen we aan bij een wijngaard/bodega, waar we eerst wat uitleg kregen en daarna uiteraard wijn mochten proeven. Hier kon het natuurlijk niet ontbreken om een heerlijke fles witte wijn mee te nemen. Hierna was het tijd voor een welkome lunch in het stadje van Cafayate zelf. We hebben gekozen voor een typisch stuk Argentijns vlees van de grill, met als toetje het beroemde wijnijs dat verrassend goed smaakte. Op de terugweg bleek wel weer dat het maar goed was dat we uit Brazilië waren, want via de radio hoorden wij de nederlaag die Brazilië moest ondergaan tegen Duitsland.

Op 9 juli was het onafhankelijkheidsdag in Argentinië, wat betekende dat alle Argentijnen vrij waren en alle winkels etc. dicht zaten.
Gelukkig was nog wel de supermarkt open waardoor wij ons eten konden voorbereiden. Op hetzelfde moment is ook een vrouw bezig met vlees braden dat er heerlijk uitziet en ruikt. Als ze klaar is wordt het vlees in kleine stukjes gesneden en komt er een hondenbak tevoorschijn. Het lekkere, malse vlees is gewoon voor een POEDEL!

We hadden afgesproken om de spannende halve finale van Nederland-Argentinie met twee Nederlanders te kijken die we tijdens de tour naar Cafayate hadden ontmoet. Op deze manier waren we tenminste niet de enige twee Nederlanders tussen alle honderden Argentijnen. Eenmaal op het plein zagen we nog 4 andere Nederlanders en konden we ons eigen fanclubje beginnen. Aangezien het scherm op het plein niet duidelijk was, gingen we ergens op zoek naar beter. Overal waar we binnen liepen werden we, al dan niet vriendschappelijk, uitgejoeld. Uiteindelijk zijn we maar ergens op de grond gaan zitten en in de rust op zoek naar iets anders gegaan. Gelukkig was er in een restaurantje nog plek en konden we het eindelijk echt goed zien. Het was opnieuw bloedstollend spannend, maar helaas was het geluk aan Argentijnse kant. Voor de sfeer in de stad maar goed ook, want wat werd er nadien gefeest! Al snel konden ook wij niets anders dan mee hopsen, ons oranje angstvallig goed verstopt, in de uitzinnige menigte.

Na Salta was het de beurt aan Cordoba, de op een na grootste stad van Argentinië. Het weer was koud, dus begonnen we aan mijn missie om een goede winterjas te scoren. Best handig, aangezien het hartje winter hier is. Al na 10 minuten kwamen we er weer achter hoe belangrijk het is om de tas goed in de gaten te houden. De tas stond wagenwijd open, maar gelukkig was er niets uitgehaald. Ik nam dan ook direct mijn rol als 'bodyguard' op me en liep telkens een halve pas achter Anouk, met een schuin oog op de tas. Gelukkig is de missie, na tientallen jassen, geslaagd en loop ik heerlijk rond in een warme jas.

In een stadje dichtbij Cordoba, Alta Gracia, hebben we het woonmuseum van Che Guevara bezocht. Om eerlijk te zijn had ik geen enkel idee dat deze intrigerende man uit Argentinië kwam, maar het museum was heel interessant.
Ook zijn we nog naar de dierentuin in Cordoba geweest wat verrassend leuk was! Met name de katachtigen trokken mijn aandacht. Rond half 4 vertrokken wij op ons dooie gemakje richting de stad, waar we een goed plekje proberen te bemachtigen om de finale te bekijken. Het is al een groot feest op straat en we zijn verbaasd dat het overal al stampvol is, maar als we dan toch een plekje hebben weten te bemachtigen snappen we waarom. De wedstrijd begon al om 4uur en niet om 5uur zoals wij dachten. Helaas eindigt het niet goed voor Argentinië en besluiten wij om maar snel te vluchten naar ons hostel.

Tijdens onze laatste dag in Cordoba vertrekken we naar Carlos Paz, een stadje dat in het klein moet lijken op Las Vegas. Dit laatste begrijpen wij niet helemaal, maar het centrum is leuk en ze hebben hun best gedaan met billboards etc. Aangezien de dag ervoor geen enkel restaurant open was, probeerden we het opnieuw. Maar ook nu weer geen enkel succes. Het was dus niet te wijten aan het WK! Wij vonden het uiterst bijzonder dat er in de een na grootste stad van Argentinië geen enkel fatsoenlijk restaurant open was. (En geloof ons: we hebben alle aangestreepte straten afgestruind.) Dus in plaats van een malse biefstuk van de grill of een heerlijk pizza zijn we noodgedwongen geëindigd bij de Mac....

En nu zitten we alweer in Mendoza. Een gebied dat uiteraard bekend staat om haar vele wijngaarden en bodega's; voor ons gemaakt dus!
De komende dagen staan er dan ook een aantal wijntours op de planning, waaronder eentje op de fiets. Daarnaast gaan we ook (eindelijk!) paardrijden in de bergen en hebben we besloten om volgende week te gaan skiën. Jaja, zomaar in Argentinië op de ski's. Een uitdaging voor Anouk, want dit wordt haar allereerste keer.

Er staan dus nog een heleboel leuke dingen op de planning voor de laatste paar weken!

Tot snel lieve mensen!

Besos