Latin Nights en wereldwonderen
Blijf op de hoogte en volg Loreen
25 Maart 2014 | Belize, Belize-stad
Buenos dias!!!
En toen was er ineens alweer een week voorbij in het prachtige Mexico. We hebben onwijs veel gezien en gedaan, dus laten we lekker makkelijk bij het begin beginnen...
Vorige week maandag, na het schrijven van het verslag, zijn we toch nog even naar het strand gegaan, ondanks de zware, grijze wolken. Na amper een uur op het strand te hebben gelegen moesten wij heel hard lachen om de Mexicanen naast ons die onhandige selfies zaten te maken met de pikzwarte lucht als achtergrond. Tja, wij Nederlanders zijn immers wel wat gewend... Precies op tijd wisten wij te schuilen voor de enorme plensbui die het tekort aan water in een kwartier weer had aangevuld.
De rest van de dag hebben we ons vermaakt met spelletjes en hadden we besloten om eten te halen in de supermarkt. Zo gezegd, zo gedaan; lekker in onze chilloutfit en zonder make-up liepen wij door fifth, waar eerlijk is eerlijk ook de complimenteuze uitroepen ietsje minder waren, op weg naar de supermarkt. Natuurlijk moeten we juist op dat moment twee Nederlandse jongens treffen, die in eerste instantie nog niet door hebben dat wij ook Nederlands zijn, en die hard moeten lachen om onze 'pyjamabroeken'. Jammer; maar dat hadden wij gehoord. Tegelijkertijd omdraaiend begrepen ze dat wij hadden verstaan wat ze net hadden gezegd en voelden zij zich heeel lullig. Hahaha; 1-0 voor ons!
Gelukkig werd het weer na maandag beter en hebben we dinsdag genoten van het prachtige strand en de zeeschildpadden op Akumal beach.
Die woensdag had ik besloten dat het hoog tijd werd om Anouk en Suzan onder te dompelen in het Mexicaanse stapleven. We hadden afgesproken met Jerry, een oude collega van mij, en daar gingen we hoor; op naar Blue Parrot! Wat een geluk dat het juist die avond Latin Night was en dat we dus direct met onze voetjes (of nou ja, zeg maar gerust heupen) van de vloer moesten. Aangezien ik vorig jaar al her en der wat oefening had gehad op het gebied van Salsa, kon ik na een tijdje redelijk (lees: ietsje minder houterig) meekomen. Anouk en Suzan daarentegen stonden heerlijk ongemakkelijk tussen alle lenige en soepelbewegende Mexicaantjes hun ogen uit te kijken. Na wat gestuntel zijn we er maar snel mee opgehouden en hebben wij het gehouden op onze typische hupsende en hopsende manier van dansen.
De donderdag hadden we wel nodig om weer bij te komen (ja...wij hebben een heel zwaar leven!) want vrijdag zouden we alweer heel vroeg met de bus naar Chichen Itza vertrekken.
Chichen Itza is een oude overgebleven Maya tempel die behoort tot een van de zeven wereldwonderen. Wij hadden geluk dat wij op vrijdag hiernaartoe wilden, aangezien dit een bijzondere dag is. Door de stand van de zon, is er alleen op deze dag een slang te zien op de tempel dat door vele Maya's als iets heel bijzonders wordt gezien.
Het geluk wilde dat wij weer in de bus waren gestapt met de meest praatzieke gids die je je kunt voorstellen. Allemaal leuk en aardig, maar wij nuchtere Hollanders houden niet van gezwets over positieve energie, de kracht van een hot stone massage en de wijsheid van de oude Maya's. Al gauw hadden wij dan ook veel meer aandacht voor de jongen achter ons die de hele tijd zat te kleffen met zijn vriendin en daardoor niets vermoedend met parelmoer roze lippenstiftlippen zat. Ik kan je vertellen; wij kwamen niet meer bij!
Gelukkig kwamen we daarna al snel aan bij onze eerste stop; een cenote. Dit is een natuurlijke waterbron die gevestigd zit in een soort grot. Super indrukwekkend en heel gaaf om te zien en om even in dit zoete water te mogen zwemmen.
Na nog een stop bij een soort dorpje en een lunchpauze was het dan eindelijk tijd voor de tempel. Rond half 5 zou de slang zichtbaar zijn en dus hadden we nog fijn 1,5 uur de tijd voor een goeie rondleiding. Na 10 minuten waren we het al zat en zijn we er tussenuit gesneakt. (Overigens wel met toestemming hoor!) Veel leuker was het om creatieve foto's te maken van de tempel, dan aan te horen hoe die tempel ontstaan is.
Onze gids had wel in het begin gemeld dat de beveiliging heel streng was. Dus toen op een gegeven moment twee legermannetjes met enorme geweren op ons af kwamen lopen, kregen wij wel een beetje schrik; wat hadden we nu weer verkeerd gedaan? De wonderen zijn schijnbaar de wereld nog niet uit (goeie grap..) want deze twee stoere boys wilden met ons op de foto! Hahah.. nou, wij zijn de beroerdste niet hoor; dus daar gingen we een voor een met hen op de foto. Na een verlegen glimlachje liepen ze stoer weer verder, druk append naar hun matties...
Om half 5 was het dan zover; de slang!!! Met zo'n veertigduizend andere gekken, zaten we op onze knieën te wachten op het gebeuren. (Sterk de neiging te onderdrukken om niet de wave in te zetten of te beginnen met We Will Rock You) Oke, het was bijzonder om te zien, maar dat dit nu zoveel kracht voor iemand kan geven gaat mij ietsje te ver...
Zaterdag was alweer de een na laatste dag in Mexico en dus besloten we om eerst maar eens lekker lui een wasserette op te zoeken. (jup, wij zijn echte backpackers!!)
Daarna zijn we weer richting Akumal Beach gegaan waar we eerst nog hebben gezwommen in de Yal-ku laguna.
En toen was het alweer zondag, de laatste dag in Mexico. Onze bus naar Belize vertrok pas om 23.40 uur, wat betekende dat wij de gehele dag onszelf moesten vermaken. Wat op zich niet heel moeilijk is in een stad als Playa del Carmen... Na 6 uur shoppen (waarbij het duidelijk werd dat het Anouk allemaal niet mee zit. Want na een dikke duim van het golfkarincident en een gekneusde teen door een potje beachvoetbal, liep ze op een ongelukkig moment keihard tegen een glazen winkelruit aan. Inderdaad, de ingang was een stapje naar rechts!) en 2 uur rondgedwaald te hebben in de supermarkt, liepen we bepakt met onze aanwinsten van die dag op een gegeven moment langs een hek waarachter een klein meisje helemaal alleen en heel hard aan het huilen was. Toen wij voor het hek kwamen te staan kwam ze helemaal overstuur naar ons toe gelopen. In mijn beste Spaans probeerde ik de arme schat een beetje te kalmeren. Waar ik al moeite heb om Nederlandse kindjes van een jaar of drie te verstaan als ze hikkend en snikkend uit hun woorden proberen te komen, moet ik toegeven dat dit een aardige beproeving was. Uiteindelijk begreep ik dat het meisje helemaal alleen was en dat haar mama weg was gegaan. Het arme ding moest onwijs nodig plassen, maar wilde dat alleen met haar eigen mama. Helaas zat het hek op slot, waardoor we niet bij haar konden komen. Gelukkig kwam er niet veel later hulp van een meisje dat in hetzelfde complex woonde en ervoor ging zorgen dat ze weer bij haar moeder terecht kwam. Met een gerust hart konden wij ons dus klaarmaken voor de busreis naar Belize. Al moet ik zeggen dat het niet direct een heel warm welkom was. Hoera! Lang leve het avontuur....
Van te voren hadden we opgezocht of het nodig was om vertrekbelasting te betalen bij de grensovergang van Mexico naar Belize. Op internet stond van niet en ook de lokale politie gaf aan dat dit niet nodig was.
Je kunt je wel voorstellen wat er uiteindelijk gebeurde... Eenmaal voor de grensovergang kwamen we er achter dat we dus inderdaad moesten betalen; 25 dollar per persoon. AAAIIII... paniek!!! Want dat hadden we dus niet. Wij hadden voor slechts een van ons genoeg geld. Er zat niet veel anders op dan mee te gaan naar een ander hokje waar we moesten blijven wachten. Al snel kwamen we erachter dat we niet de enige waren en dat dus meerdere busgenoten hetzelfde probleem hadden. Na een tijd te hebben gewacht kwam een meneer aangelopen die vertelde dat om 9 uur de bank openging en dat we daar dus maar op moesten wachten. Geen haar op mijn hoofd die hier 4 uur zou wachten en dus zette we al onze gene opzij en vroegen we onze medepassagiers of we geld mochten lenen. Gelukkig vonden ze dit geen probleem en wilden ze ons maar al te graag helpen.
Na meer dan 1,5 uur had iedereen genoeg geld bij elkaar gesprokkeld en konden we verder in de bus. Eenmaal in Belize wilde onze goeie vriend de rastaman geen geld van ons aannemen en was hij maar al te blij dat wij in zijn land Belize waren!! Wat een held!!
De eerste dag in Belize moeten we vooral even wennen. Het is best een cultuurshock, zo na het overtoeristische Mexicaanse Playa. De bevolking hier ziet er met name heel Afrikaans uit, waardoor er veel rastamannetjes de straat kleuren. Bovendien is de voertaal hier gewoon Engels en is men niet echt gewend aan veel toeristen.
We zullen meemaken hoe de rest van Belize is, maar voor nu ga ik snel slapen!!
Veel liefs van ons!!
-
25 Maart 2014 - 18:30
Cindy:
Haaa chickaas,
Wat een verhaal weer. Gelukkig is het in Belize goed gekomen. Ik ben benieuwd wat voor een moois jullie daar gaan zien... Ik hoop dat het net zo bijzonder gaat zijn als in Mexico.
Kan niet wachten op het volgende verhaal :)
XXX
Cin -
26 Maart 2014 - 02:04
Loreen Te Kronnie:
Heerlijk een verhaal dat leest als een komedie. Heerlijk!!! hou dit vast en neem ons mee op jullie reis..( ben nog nooit in Belize geweest, spannend ;-))
heel veel liefs Cardin
-
26 Maart 2014 - 02:05
Loreen Te Kronnie:
haha Zie net net dat jij dit zelf schrijft Loreen rara hoe kan dat,
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley